Jörð - 01.04.1941, Síða 35

á honum. Hann er sveitalegur, í beztu merkingu þess
orðs, er hreykinn af því og má vel vera það.
HöfuðbÖrgirnar kepjjast við að koma upp slíkum byggða-
söfnum lijá sér, til þess að geta sýnt ibúum sínum og' er-
lendum gestum, sem ber að garði, menningarverðmæti
landsins. Sýslur og Iiéruð gera hið sama. Þau eru t. d.
ekki fá byggðasöfnin í héruðum Noregs og Sviþjóðar, og
ráðandi mönnum þar er vel Ijóst, hve þýðingarmikil þau
eru fyrir sjálfstæðistilfinningu landsmanna. Þeim er það
ljóst, að þráðinn milli fortíðar og nútíðar má ekki slita,
og að liann þrinnast hezt i sveitum landsins, því þar var
fólkið rótfastast meðan aldirnar liðu. Byggðasöfnin liafa
kennt mörgum manni og konu úr kaupstað og úr sveit
að elska og virða hið gamla og að skilja forfeður sína og
sjálft sig hetur á eftir en áður.
VIÐ ÍSLENDINGAR höfum, að minnsta kosti liingað
til, viljað vera norrænir menn, og sjálfir liöfum við
oft talið okkur eina göfugustu greinina á hinum norræna
stofni, þar sem við tölum enn í dag tungu, sem stendur
binni fornu norrænu tungu allra næst. Sjálfhælni er leið-
ur ágalli og líklega er það frekar legu landsins og ein-
angrun um aldir að þakka, en okkur sjálfum, hve vel
norræn tunga liefir haldizt hér. Gamlar venjur og siði
böfum við ekki lialdið fast við og livað meðferð gamalla
gripa snertir, höfum við verið ærið lauslientir og sýnt
þeim of lítinn sóma. Er því margt glatað af hinu gamla
°g góða, sogað niður i hinni miklu hringiðu síðustu ára-
tuga.
Að vísu eigum við allálitlegt safn forngripa í Reykja-
yík, en það hefir aklrei verið farið með það eins og vera
ber og það á skilið. Hornreka befir það verið alla tíð
°g er það enn á því herrans ári 1941. Saga þess er hörm-
ungarsaga, tákn þess, hvernig íslenzkir stjórnmálamenn
virða þjóðleg verðmæti, arfinn frá forfeðrunum. Það var
uýflutt af hinu gamla Landshankalofti, þegar hann hrann
t'l kaldra kola — og þá á ný komið fyrir undir eldfimri
J ÖRÐ •)•)