Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 39
Við skulum vona, að í þeim vað, sem íslenzka þjóðin
hangir nú i, sé einnig vígður þáttur, sem hinum gráu
loppum, sem hingað kunna að seilast, takist ekki að
murka í sundur — hvað sem á gengur, en það er þátt-
ur þjóðlegrar islenzkrar menningar.
KUNNUR JARÐRÆKTARMAÐUR hefir sent ritstj. þessa stöku:
Þó að veður verði hörð
og visni kvistir finir,
bið ég þess, að blómgisl JÖRÐ
og blessist dálkar þínir.
Gaman vœri að fá meira af svo góðu. Vilja ekki hagyrðingar með-
al lesenda vorra senda oss kveðju sina i ferskeytlu? En á misjöfnu
þrifast börnin bezt. JÖRÐ yrði þvi ekki bumbult, þó að sumt yrði
skens, er henni áskotnaðist. Það yrði birt ekki síður en hitt.
„ÉG ÞYKIST STANDA Á GRÆNNI GRUND“ er nýjasta kvæði
Sigurðar Jónssonar á Arnarvatni. Orti hani} það hér í Reykjavík
i vetur, er hann var á búnaðarþingi. Sigurður eh, eins og alkunn-
ugt er, höfundur hins mjög sungna erindis „Rlessuð sértu sveitin
rnin". Kvæðið birtist aftar í þessu hefti.
ÚR BRÉFI UM BARNATÍMA ÚTVARPSINS.
G ER í þessum svifum að hlusta á mann í barnatima útvarps-
ins. Sagði hann frá dreng, sem hafði skemmt sér mikið við
kýr, t. d. með þvi að gefa þeim eitthvað að éta, sem bundið var
1 snæri og draga það svo upp úr þeim aftur; einu sinni leiddu
glettur hans til þess, að halinn á einni kúnni slitnaði sundur. Að
lokuni gat sögumaður þess, að þó að þetta hefði raunar gerzt úti
1 Danmörku, gæti vel skeð, að liinir islenzku áheyrendur hans ættu
eftir að reyna eilthvað svipað. Hm!
Detlur mér nú i hug barnatíminn síðastliðinn sunnudag. Syst-
Urnar Mjöll og Drífa endursögðu eina af hinum frægu sögum Kip-
lings um Mo'wgli úlfabróður, er hann nefndi The .Tunglebook (Fen-
skógabókin). Það var barnatími i lagi.
Jörd 37