Jörð - 01.04.1941, Síða 48

myndavélar, riffill, tvær marghleypur, og fáein þúsund
fet af kvikmyndafilmu.
Næstu mánuðirnir voru útslítandi. Við fórum um allar
Salómonseyjar og leituðum að ósviknum mannætum. Og
mér var óskiljanlegt, að Martin gæti l)úizl við að finna
öllu óliræsislegri mannkvikindi neins staðar, en hann
fullyrti, að þetta væri allt tamdar skepnur, og kvað allt
verðlaust fyrir sinn tilgang utan villimenn, sem væru alls
ósnortnir af vestrænni siðmenningu.
Loksins ákvað hann að reyna á Malekula, sem er næst-
siaerst af Ný-Suðureyjum og ekki undir löggæzlu neins
menningarríkis. Annað hvort væri ósnortinn villimaður
lil þar eða þá Iivergi. Við komuin okkur í ástralskt skip,
er fór til Ný-Suðureyja. En ekki hafði fvrr t'rétzt um fyr-
irætlun okkar, en varnaðaralda reis allt í kring um okkur.
„Hlustið nú á mig, ungi maður,“ sagði skipstjórinn.
„Mig langar ekki til að hræða ungu fruna, en íbúarnir
á Malekula eru ótryggir og það er alkunn staðreynd, að
þeir eru mannætur enn.“
Martin brosti. Nú leið honum vel.
Þorparalegur náungi, er hafði fyrir atvinnu að ráða
hlökkumenn til vinnu, sagði: „Þó að ég fengi 1000 ster-
lingspund, færi ég ekki til þeirrar e}rjar nema i fallbyssu-
bát. Það eru um 40.000 djöflar þar. Og fvrir Sægnum,
sem er voldugasti kvnþátturinn þar, ræður höfðingi, Na-
gapate að nafni, sem er voðinn sjálfur.“
Skipstjórinn neitaði hreinlega að leggja að Malekula.
Blökkumannamiðlarinn stakk upp á smáeynni Vao, i ná-
grenni Malekula, sem alveg tilvalinni fyrir okkur. „Þar
er frakknesk trúboðsstöð,“ sagði hann, „og brezkur varð-
hátur kemur þangað öðru livoru, en þar eru líka 400 villi-
menn, og það er sagl svo, að þcir liafi ekki vanið sig
af ,,langsvíns“áti*) enn.“
Við fórum i land á Vao. Síra Prin bauð okkur lijart-
anlega velkomin, þó að það leyndi sér ekki, að liann varð
*) Eina alidýr ibúa Kyrrahafs’eyja var svínið. „Langsvín“ ...!
46
JORÐ