Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 51

að við höfum klifrað upp í 1000 feta liæð. Andardráttur
minn skar í brjóstið eins og hnífur. Allt í einu vorum
við komin í rjóður, og sá ég þá langt fyrir neðan mig
gula rönd af fjörunni og bátinn okkar, eins og depil við
flæðarmálið.
Það heyrðist eitthvert óákveðið hljóð og við snerumst
ó hæli. Hópur blökkumanna með byssur var kominn að
haki okkar. Ég sá andlitið á Martin harðna. „Láttu ekki
sjá á þér, Osa, að þú sért hrædd,“ sagði hann með liægð.
„Láltu frá þér varninginn og flýttu þér, svo lítið ber á,
niður troðninginn, á meðan ég held athygli þeirra með
niyndavélinni.“
Ég ætlaði að hlýða, en þá var stígurinn varinn af um
hundrað vopnuðum villimönnum. Einhversstaðar innan
úr þykkninu kom hinn niðurbældi, seiðtryllti æðasláttur
töfratrumbunnar. Burðarmennirnir okkar þrír stirðnuðu
UPP af skelfingu.
Þá kom maður í ljós í rjóðurjaðrinum, ægilegur ásýnd-
l,m. Eins og hinir klæddist hann engu nema skrúfupálma-
trefjum, með bein i miðsnesinu sem þeir, — en meðvit-
mid um vald Iyfti honum langt upp yfir þá. Hann var
hár og Iierðibreiður, kjálkarnir kjarklegir, augun skýr-
lcg lýstu festu og kænsku. Vissi ég jafnskjótt, að hér
myndi kominn Nagapate.
Hann einblindi á okkur og þokaðist nær. Allt i einu
heyrði ég mér til undrunar suðið í kvikmyndavélinni.
Martin var tekinn til að kvikmynda höfðingjann.
„Mundu, elskan,“ sagði hann lágt og stillt, „að láta ekki
sJa ótla á þér, — brostu — taktu fram varninginn.“
Eg reyndi að bretta á mér andlitið í bros. Nagapate
sfefndi beint að mér. „Sæll, herra Nagapate!“ sagði ég
°g héll tóhaki til hans. Han renndi aðeins til þess aug-
unum.
„Reyndu baðmullardúkinn," sagði Martin. „Ef okkur
lekst að gera höfðingjann vinsamlégan, er öllu óhætt.“
Ég sá fjóra hringi á hönd Nagapate’s; meðal annars
mnsiglisliring. Mér rann kalt vatni milli skinns og hör-
j ÖRÐ 49