Jörð - 01.04.1941, Síða 52

unds: Skyldi Iiann taka hringina af sláturfé sínu, áður
en hann sauð það, eða eftir á?
„Þetta er ljómandi fallegt haðmullarefni,“ sagði ég hátt
og snjallt og hélt upp ljósrauðum dúk. Nagapate rétti
út höndina, en tók ekki á dúknum, heldur handleggnum
á mér; hendin á honum var að finna eins og þornað leður.
Róleg rödd Martins klauf gegnum ótta minn:
„Vertu ekki hrædd, Osa. Hann er hara forvitinn."
Svo virtist sem livítleikur hörunds míns væri honum
fullkomin ráðgáta. Og reyndi liann að nudda litinn af
með fingrunum, en kokhljóð, sem ollu mér vist litlu minni
furðu, lýstu undrun hans. Þegar honum mistókst tilraun-
in, tók hann upp reyrbút og rispaði með honum liúðina;
hann sýndist þá aftur verða hissa, er hún roðnaði út frá
rispunni. Hann tók af mér hattinn og varð gula liárið
mitt honum þá ekki auðráðnari gáta; hann greiddi það
sundur og rýndi niður í svörðinn; þá tók hann til að
toga duglega í það. Hann hringsneri mér, keyrði liöfuð-
ið á mér áfram og athugaði nú hársræturnar í hnakk-
anum.
Maðurinn minn, sem hingað til hafði snúið kvik-
myndavélinni líkt og hann væri vél sjálfur, gekk nú á
milli okkar með „vélknúnu“ hrosi og hristi mjög „hjart-
anlega“ hendina á Nagapate. Það leyndi sér ekki, að þetta
voru Surti kóngi nýstárlegir tilburðir og ygldi hann
sig.
Martin leit bara þeim mun áslúðlegar í augu honum,
og sagði jafnframt við mig, eins og liann beindi orðum
sínum að hinum tignarlega villimanni: „Farðu niður stig-
inn, Osa, með burðarmennina; ég kem á eftir.“
En Nagapate hafði auga á hverjum fingri. Ég hafði
ekki fyr snúið mér við, en hann þreif í hendina á mér
og hristi liana eftir þeirri fyrirmynd, sem Marlin hafði
gefið. Mér létti svo mikið við þessa vinsamlegu kveðju,
er mér þótli vera, að ég þrýsti hönd hans og hló hjartan-
lega við. En þegar ég ætlaði að taka hendina til mín, var
hún sem í skrúfstykki, og nú hóf hann nýjar tilraunir
$0 JÖRD