Jörð - 01.04.1941, Side 53

með Jjví að klípa mig og pota í mig hér og hvar. Ég fékk
nieð naumindum bælt niður óp og leit æðislega á Martin.
Hann var náfölur með stirðnað bros á andlitinu.
Þegar minnst varði, lét Surtur mig lausa. Hann rumdi
einliverja fyrirskipun, og villimennirnir hurfu inn í skóg-
arþykknið. Við J)óttumst nú hólpin; hauð Martin piltum
okkar að axla byrðarnar og vorum við ekki sein að
koma okkur á stað, — en Jjetta virtist þá einbert kattar-
gaman, Jjví að í sömu andrá voru Jieir komnir aftan að
okkur og hremmdu okkur af nýju.
Martin kallaði til mín að muna eftir marghleypunni,
en mér lá við öngviti og var mér Jjað sem óljós og illur
draumur, að ég var dregin til haka. Ég æpti aftur og aft-
ur. Alll í einu var mér sleppt. Töfratrumban Jiagnaði;
vdlimennirnir námu staðar og störðu út á sjó. Ég leil
hangað, sem Nagapate horfði, og sá Jiað, sem Jiaggað hafði
uiður í þeim. Brezkur varðhátur brunaði inn á víkina.
Martin sleit sig af þeim, er héldu honum, og vatt sér
að Nagapate.
>,Herskip! Herskip!“ grenjaði hann ógnandi framan i
i'ann og reyndi að gera ljóst með hendingum, að J)að
VQeri komið okkar vegna. Nagapate ygldi sig, ekki meira
svo sannfærður, en þokaðist J)ó með menn sína inn
> skógarþykknið.
^ ið gengum nú allborginmannlega, þangað til við vor-
lun úr augsýn Napagates — J)á tókum við á rás. Okkur
var Ijósf, að færi varðskipið úr víkinni, áður en við kæm-
> msl í bátinn, væri úti um okkur. Graskeyrin lömdust
H’aman í okkúr. Við ultum á ýmsum endum, en þutum
a fælur og áfram.
A1|t í einu komum við í rjóður og sáum J)á, að varð-
skipið Iiafði snúið við til burtferðar! Þá heyrðist enn einu
smni ómurinn i töfrátrumbunni, og var J)að vafalaust
'Uerki um, að nú skyldi okkur ekki undankomu auðið.
Þétlur kjarrskógur lá enn á milli okkar og fjörunnar.
>ð skeyttum engu um tálmanir, en þutum eins og ör-
shot um forhálan troðninginn, tvíelfd af óttanum við að
JÖRÐ
51