Jörð - 01.04.1941, Síða 84

fjöður yfir það, sem miður færi, eða að það væri vílt með
svo mikilli voðfeldni, að lielzt ekki bæri á þvi; með því
móti væri leikstarfsemin studd til döfnunar. Þetta var
auðvitað ekki sagt með þessum orðum, en svona var efn-
ið, og í þessu er ekki heil hrú. Eftir þessu ættu leikdóm-
ar að vera liðleg auglýsing fyrir allt, sem Leikfélagið ger-
ir, en Leikfélagið ætti jafnframt að eiga fullt sjálfdæmi
um störf sín, og dómur þess um sjálft sig væri felldur
með því einu, að það tæki eitthvað verlc upp. Það væri
nóg til að sýna, að allt væri i bezta lagi. Leikfélagið liefir
liaft fulla tilburði, til að koma leikdómum í þetta far.
Þegar komið liefir dómur, sem það hefir ekki fellt sig
við, þá hefir það verið að gera út menn með mótdóma,
svo að sum blöð hafa flutt þetta tvo og þrjá dóma um
sama leik, alla silt á livað, og hefir þá liið leiðbeinandi
gildi leikdómanna fyrir væntanlega áhorfendur orðið
mjög í lausu lofti. Það hefir og komið fyrir, að aðstand-
endur leikjanna úr sjálfu Leikfélaginu hafa tekið sig upp
af eyrinni með heldur grófgerð mótmæli gegn leikdóm-
um. Það liefir enufremur verið reynt, að losa sig við leik-
dómara, sem vildu ganga sínar götur en ekki Leikfélags-
ins; það hefir verið reynt að liafa áhrif á leikdómara, og
það hefir verið reynt að liafa áhrif á hlöðin. Leikfélagið
er ekki eitt með ])essa einkennilegu skoðun; svona eru
leikarar yfirhöfuð, og þetta verður að taka með í kaupið,
því þetta er eðlileg afleiðiug af því typpillyndi, sem
stafar af hverfulleik verka þeirra og þar af leiðandi
fíkn í stundarlof. Hitt er annað mál, að.það á ekki að
láta þá komast upp með þetta. Ef þessi aðferð væri höfð,
væri það ekki ósvipað þvi, eins og ef kennari leiðrétti
stíl hjá lærisvein og benti honum á það, sem vel væri
i stílnum og lofaði það, en léti hins ógetið, er miður væri
eða lalaði lauslega um nokkra hnökra, sem engu máli
skipti. Sjá allir, Iivað sá maður myndi læra. Það mega
allir vita, að leikdómar með þessum hætti myndu mjög
fljótlega koma leikstarfseminni i koll, því almenningur
myndi ekki vera lengi að átla sig á, að þeir væru sviknir.
82 JÖRÐ