Jörð - 01.04.1941, Page 89

minnst jafnsnauðar fyrir leikrit þetta, eins og áður var.
Hitt vil ég taka fram, að ritið er samt lineykslislaust vegna
þess, að það er greindur og menntaður maður, sem liefir
þar verið að klambra. Það kemur fram í leikritinu, sem
margreynt þykir, livað fáskrúðugt verkefnaval íslenzkra
böfunda er; þeir eru alltaf að jagast á sömu viðfangs-
efnum, svo að maður er orðinn dauðleikur á. Eftir að
Leikfélagið i fyrra var nýbúið að gæða manni á „Brim-
bijóði“ með drukknunum og tilheyrandi, þá fór það nú
aflur að drekkja mönnum með hjálp þessa höf. Það virð-
ist yfirhöfuð svo sem viðvaningar vorir í leikhöfunda-
stétl geti ekki, um efnisval og form, komizt fram yfir
aldamótin 1900, heldur lafi stöðugt aftan í norskum rit-
höfundum þeirra ára. Það er vel, að Leikfélagið láti sér
annt um íslenzk leikrit, en það verður jafnframt að muna,
að ómerkileg íslenzk leikrit eru ekki merkilegri en önn-
Ur ómerkileg leikrit, nema síður sé, því að hér á landi
er viðmiðið ómerkilegra. En íslenzkri lcikritagerð er á-
líka greiði gerður með því, að leikin séu ómerkileg leik-
rit, eins og íslenzkri leikstarfsemi er gerð með því, að
hæla öllu þar, hvernig sem þvi er varið. Það verður til
þess eins, að meðalmennskan hreykir sér og veður uppi.
Meðferð þessa leikrits af liendi leikenda var óvenju-
Lga góð, meðfram vegna þess, að persónurnar voru svo
fáar, að ekki þurfli að grípa til annarra en góðu leik-
endanna. Þá var leiðbeiningin ágæt lijá Indriða Waage,
°g þurfti, vegna hinnar miklu þjálfunar leikendanna, eng-
hi átök lil að koma lienni fram. Brynjólfur Jóhannesson
skapaði ágætan og sannan islenzkan sjómann, og Gunn-
þórunn Halldórsdóttir ágæta gamla sjómannskonu. Al-
fied Andrésson hrást ekki heldur, en hann hefir af öll-
um mönnum Leikfélagsins mesta náttúruleikgáfu; hann
þyrfti nauðsynlega að komast út til náms, þá yrði hann
framúrskarandi. Valur Gíslason fór og prýðilega með,
en hann er einn notliæfasti íslenzkur leikari, vegna þess,
hvað hann er gjörhugull og vandvirkur; hann bregður sér
uð vísu ekki fullkomlega inn i hlutverkin, heldur stend-
Jörð 87