Jörð - 01.04.1941, Síða 93

sjálfir eru harla lítið augnagaman. Dansmeyjar okkar
og danssveinar eru vafalaust ágætir danskennarar fyrir
fólk, sem vill læra samkvæmisdansa, en listdans ráða
þau ekki við.
Aðalleikendurnir, Lárus Pálsson og Sigrún Magnúsdótt-
ir, fara prýðilega með hlutverk sín, og er auðséð, að Leik-
félaginu hefir hæzt fráhær maður, þar sem Lárus er. Leik-
stjórnina hefir Haraldur Björnsson liaft á liendi, og er
vafalaust liann um það að saka, að Bi'ynjóll'ur Jóhannes-
son, sem annars aldrei hregzt, misfer hlutverki sínu.
Lr Fégure gerir Brynjólfur bandóðan mann, senx er
fjarri því að eiga við, og leikur liann nákvæixxlega
nxeð þeim lirottaslcap, senx maður xnyndi ætla Har-
aldi að liafa leikið lilutverkið með. Hér koma og
gönxlu vandræðin, því að söngsins vegna hefir orðið að
grípa til ýmsra manna, sem annars eiga ekki heima á
leiksviði, t. d. til nokkurra manna, senx leika liðsforingja
og nokkurra stúlkna, senx leika námsmeyjar i klaustri,
og er lítil hót af þeinx að því er til leiks kenxur, en þetta
fólk syngur laglega, svo að það kemur í sjálfxx sér ekki
að sök.
GENGI ÓPEBETTANNA hér sýnir livað það er, sem
almenningur vill. Almenningur vill skennnta sér, og
það verður að lofa honum það. Af þessu verður Leik-
íélagið að læra. Það verður að sýna gamanleiki og söng-
leiki, vitanlega ekki af auðvirðilegasta tæi. Þá nxun ekki
skorta aðsóknina. Það er allt gott og blessað nxeð það,
aó vilja sýna bókmenntir á sviði, en leiklistin byggist á
Maninxon, eins og alls annað, og ef ekki er sýnt það, seixi
fólkið vill, þá munu sýningar fljótlega liætta. Hitt er ann-
a° nxál, að þegar Leikfélagið væri búið að gi’æða svo vel
a einhverjxx léttmetinu, að út af stæði, væri það nota-
legt, ef það vildi eyða gróðanuixi í að sýna manni fram-
an í bókmenntir í eitt skipti, eða eftir því, sem gróðinn
antist. Það er vel um það, að leikhúsið ali upp alnxenn-
lng, en gæta verður þess, að nxeðan menn ekki erxi skyld-
J örð 9j