Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 103
þá og miklu mtir til skáldskapar en nú. — Talsvert bar
á viðkvæmni og tilfinningasemi hjá þessum unglingum,
sem von var, og var það óspart notað gegn oss, þó að
uppruni vor, þjóðin sjálf, ætti sömu sök í þessu efni og vér.
Fátt var líka til að auka gleði vora og bjartsýni. Sult-
um vér, allflestir, sem við þetta fengumst, og það svo, að
vér bíðum þess aldrei bætur. Dóu sumir úr tæringu, en
obbinn af hinum gafst upp. Tveir eða þrir, sem gæddir
voru meiri þvermóðsku en almennt gerist, flýðu land og
gerðust útlagar.
Eitthvað mun þetta hafa breyzt til batnaðar á þess-
um tuttugu árum. Blöð og tímarit munu borga eitthvað
lítilsháttar fyrir sögur og ljóð, og þó betlistyrkurinn sé
smánarlega lítill, felst þó í honum vottur af viðurkenn-
ingu á því, að ung skáld hafi tilverurétt. Þá er og farið
uð greiða eitthvað fyrir bækur, að minnsta kosti er sýnu
hægara að fá þær prentaðar en áður. Ýmsar fleiri leiðir
wu færar til bjargar. En svelta munu skáldefnin enn,
hálfu og heilu hungri, og virðingu manna fyrir starfi
þeirra mun enn stakkur skorinn. Og hvernig getið þér
ætlast til, kæru landsmenn, að skáldin skrifi um yður
nieð virðingu og sanngirni, á meðan þér sýnið þeim iiið
gagnstæða?
Eit't af yngstu og gáfuðustu skáldefnum vorum, Ólafur
Jóh. Sigurðsson, ritaði i vetur mjög eftirtektarverða grein
1 »Stundina“. Lýsir hann þar kjörum þeirra unglinga, sem
nú eru að leggja á hina hálu braut. Honum farast svo
orð, m. a.:
»Eg hefi um fimm ára skeið haft mjög náin kynni af
fíestum yngri skáldunum, verið fylgifiskur þeirra og fé-
lagi. Þetta er undantekningarlitið blásnautt fólk. Það hef-
lr valið sér liið torvelda hlutskipti vegna þess, að skáld-
skaparhneigðin hefir verið því í hlóð horin, ástriðan til
Estrænnár sköpunar ómótstæðileg. — Þetta unga og bí-
ræfna fólk hefir fljótt komizt að raun um, að meðal
rnargra mælist það illa fyrir að föndra við sögusmiði
JÖRÐ
101