Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 104

eða Ijóðasmíði. Það er ekki álitin vinna, heldur skálka-
skjól letingja og ómenna.
Þau (skáldin) hafa randað með ljóð sín og sögur frá
Heródesi til Pilatusar, í þeirri von, að kræla sér út smán-
arþóknun fyrir þessar afurðir, þótt það hafi oft hrugðizt.
Þau hafa soltið heilu og liálfu liungri, vonlaus haráttan
liefir umbreytt jákvæðum eiginleikum í neikvæða eigin-
leika, suinir hal'a leiðst út i drylckjuskap og annað eyði-
leggjandi vandræðalíf, aðrir glatað lífsgleði sinni og lilot-
ið dimma ijölsýni i staðinn, — og enn aðra hefir ofþung-
ur róður gersamlega bugað.“
Það er meira af svo góðu, en þetta ætti að nægja. Finnst
yður, að þetta liafi breytzt svo mjög til batnaðar, að við-
unandi sé? Eruð þér ánægðir með þenna viðurgjörning
lil handa þeim, sem bera eiga uppi andlega menningu
landsins á komandi árum? Gæti ekki hugsazt, að hann
myndi hafa einhver áhrif á lýsingu þeirra-á yður, borg-
arar góðir? Myndi sómatilfinning yðar ekki kunna því
miður, að eftirmæh yðar yrðu eilthvað lik því, sem Bólu-
Hjálmar orkli um samtiðarmenn sína í Akrahreppi?:
„Eru þeir flestir aumingjar;
illgjarnir þeir, sem hetur mega.“
Þér munuð kannast við sögu eftir Óskar Wilde, sem
heitir „Myndin af Dorian Grey“. — Grey þessi hafði fag-
urt og fellt útlit, hreinustu engilsásjónu, þótt hann væri
hinn mesti slarkari og flagari og gjörspilltur liið innra.
En liann átti í fórum sínum málverk nokkurt af sér, og
það hafði þá náttúru, að á andliti þess kom fram öll sú
spilling, er fyrirmyndin ataði líf silt í. Sjálfur liélt hann
ytri fegurð sinni og' æskuhlóma, en andlitið á málverk-
inu varð æ afskræmdara og viðbjóðslegra.
Það þarf auðvitað ekki að útskýra þetta fyrir yður, mínir
elskanlegir; þér skiljið, fyr en skellur í tönnunum? — Þér
munið, hvernig sagan endar: Einn góðan veðurdag var
heiðurskempan Dorian orðinn leiður á að sjá liið and-
styggilega smetti málverksins, er kom upþ um liann öll-
um hans vömmum og skömmum. Reiddist hann þá, greip
102 JÖBÐ