Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 105

sveðju nokkura, reiddi hana að meistaraverkinu, garg-
andi, og eyðilagði það. Að þessu loknu var liann hinn liróð-
ugasti og leit nú í spegilinn, til þess að týra sig upp. En
hvað sér hann? Ásjóna málverksins er þá elcki nema kom-
in á liann sjálfan, í öllum sínum viðbjóði, og liann varð
að gjöra svo vel og flagga með hana, frammi fyrir al-
þjóð, það sem eftir var æfinnar.
Það er gaman að lesa svona góða sögu, einstaka
sinnum, þegar maður lítur í bók. Ilún rifjar upp fyrir
nianni á hiiln þægilegasta hátt ýmislegt smálegt, sem hef-
ir gerzt svo að segja undir handarjaðrinum á manni.
En þó er eins og Wilde, þetta staka prúðmenni, sé dug-
unarlitið út undir sig!
„Enginn skyldi skáldin stvggja,“ kvað Grímur gamli
fyrir munn Hákonar á Hlöðum. Það er nú kannski full-
niikið sagt, en ég myndi vilja ráða góðlátlega til þess,
nð fara ekki mjög illa með þau. Reynslan hefir nefni-
lega sýnt, að það er hvort sem er ekki hægt að drepa
þau öll, að minnsta kosti ekki með þeim aðferðum ein-
um, sem heitt liefir verið til þessa. Sum skrimta af, og
niunu þá hefna hinna föllnu, — og eymdar sinnar. Ög
þá er of seint að kvarta yfir því, að sú mynd sé ljót, er
hstamaðurinn dregur upp af yður, samtíð sinni! Ef þér
eruð grey hið innra og stundið lubbamennsku, mun það
koma ljóst fram í skuggsjá skáldanna, hversu snyrtir og
sléttir, sem þér eruð að utan. Allir yðar sleggjudómar
um skáldin gleymast fljótt, en dómur skáldanna um yður
umn, hvernig sem þér hamist, standa um aldur og æfi,
°haSgaulegur eins og örlögin. Ef sú mynd af yður, sem
geymist i framtiðinni, verður skæld og sköguð, megið
þér sjálfum yður um kenna. Ef þér veilið skáldunum
betlistyrki, verður menning yðar hetlimenning. Það er dýrt
að vera maður, en dýrara þó að vera lubbi!
X^N ANNARS LAGS má leita við kauða,“ eins og
stendur í gamalli vísu. — Skáldin eru í eðli sínu
ekki ósvipuð hörnum; þau eru góðlát og sáttfús, og óska
Jöro 103