Jörð - 01.04.1941, Síða 109

ar þær þagna, er sól vor linigin vestur fyrir fullt og allt.
— Það þarf ekki neitt tröllaukið hugmyndaflug, til þess
að sjá fyrir framtíð vora: Vér munum allir verða hér
til. Einhversstaðar l)íður vor, í þessum Akrahreppi and-
legrar kotmennsku, sá heslhúskofi, sem vér munum vesl-
ast upp í, úr hor og volæði!
Eg svaraði honum og sagði:
Þetta er alls ekki ólíklegt, kæri vinur. En áður en það
skeður, munum vér þó liafa gjört þjóð vorri það til ævar-
andi skammar, að verða henni til sóma.
ÞAÐ ER STUNDUM SETT ÚT Á SÖGU
fyrir það, að höf. hennar hafi komið sér undan „sálfræðilegri"
eða „riiksanilegri" úrlausn með þvi að „ljúga upp“ tilviljun. Er
slíkt talið liæfa „reyfara", en ekki skáldverki. Svipuðum ásökun-
um verða líka málarar fyrir, er sýna litblæ, er almenningur kann-
ast ekki við. En hvað segið þið nú við eftirfarandi frásögn, sem
birt er í The Reader’s Digest eftir John Erskine, skáldsagnahöf-
und og prófessor við hinn alkunna Columbia-háskóla i Banda-
ríkjunum?
„Árið 1925 gaf ég út fyrstu skáldsögu mína „Helenu liina fögru“.
Ófáir vina minna og kunningja vöruðu mig við því að skrifa um
svo úrelt efni, sem engum gæti dottið í hug nema mér að hafa
ahuga á. En það fór þá svo, að rétt áður en bók mín kom út,
sendi Edward Lucas White frá sér skáldsögu með sama nafni,
en kona nokkur í Englandi skrifaði mér, að sonur hennar, er væri
alnafni minn, hefði engan frið haft fyrir samfagnaðartjáningum
vina sinna, er vissu til þess, að hann hafði verið að vinna að skáld-
sögu um IJelenu hina fögru. Sú bók var þó aldrei birt.
Arið eftir kom önnur skáldsagan mín út; „Galahad” nefndi ég
hana. Mánuði áður var ég kynntur rithöfundinum Will Bradley
°g sagði hann mér þá, að hann væri langt kominn með skáldsögu.
~~ »Um hvað fjallar hún,“ spurði ég. — „Galahad.“ — „Nú ein-
^tt það; alveg eins og mín.“ — Það kom dálítið á Bradley og
hann sagði: „Ja, eiginlega fjallar sagan allt eins mikið um Lan-
celot.“ — „Jæja! Það er þá alveg eins og hjá mér.“ — „Ja — Lan-
ceI°t, segi ég; 5jiu heldur Elaine.“ — „Það gerir mín líka.“ —
Hann fölnaði: „Ég á ekki við Elaine frá Astdal, heldur Elaine
hina..“ ___
„Það er nú einmitt hún, sem ég á við.“ — Bradley lét
auðvitað ekki halda aftur af sér, að mín bók kom út á und-
an- Hann nefndi sina bók Lancelot; ljómandi saga.
Jórd
107