Jörð - 01.04.1941, Page 119
Og ungum fullhuga athafnaþrá
og áræði svellur í hug,
svo nautn er að regna afl sitt á
og afkastamátt og dug.
En til hvers væri að hcfja sinn hag,
ef hér ætti að kveðja skjótt?
Það er trú, það er vonin um verkmikinn dag,
sem veitir oss tvígildan þrótt.
Á manndómsárum ber hetjuna hátt,
sem helgar landi og þjóð
sitt vit, sína þekldng og mannkosta mátt,
sinn manngildis fastasjóð.
En mgndi hann hefja sitt margþætta stríð,
ef mæld sér hann vissi fái ár?
Það er stálviljans traust á sér starfhæfa tíð,
sem er stórhugans magnari luír.
Vér sitjum að leik við lífsins tafl
og legnist, lwers mótleiks er von.
Við gátu þá þroskar sitt andans afl
hver alvakinn tímans son.
Ef allt sæist fgrir, þá væri ei völ
um vegi, um næsta leik.
Þá grði hvert tap heillar æfi kvöl,
og ánægjan vofa bleik.
Ég sé, það er almáttugt vizkunnar vald,
sem valdi oss: örlög duld,
og felldi i örófi alda það tjald,
sem aðgreinir Verðandi’ og Skuld.
Ég er ábgrgur alls. Um örlagastund
ei aðvörun nein er send.
„Ég þgkist standa á grænni grund,
en Guð veit hvar ég stend.“
JÖRÐ
117