Jörð - 01.04.1941, Síða 143

hann væri ungur fjölskyldumaður á árinu 1939, vel að
sér, en þó atvinnu- og auralaus, og lægi ekki annað fyr-
ir sér en að „fara á bæinn“. En það var töggur í pilti
og gat hann ekki fellt sig við þá atvinnugrein. Neytti hann
þess þá, að hann kunni á bíl og gerðist bílstjóri. Seinni
hluti draumsins gerðist í fyrrasumar um berjatímann.
Dvaldi hann ])á með fjölskvldu sinni i viku á Laugarvatni
-— og álti vitanlega orðið bílinn sinn skuldlausan —; en
þvi dvaldi liann þar ekki lengur, að honum þotti óþarfi
að eiga undir þvi að vekja, með lengri dvöl, athygli vissra
starfsmanna í þjóðfélaginu, sem alltaf eru með nefið
niðri í helgustu einkamálum buxnavasanna!
Það væri annars nokkuð eftirtektarvert tré, sem bæri
svona gamansamlega ávexti, eins og liið siðasttalda —
sem auðvilað er ekki uema draumur. En sumir eru nú
svo berdreymir. Og er þetta, þegar til kemur, ekki einmitt
niálefni um kurteisi, •— sem ýmist er of eða van. Það
þykir t. d. sjálfsögð kurteisi í landi voru að gefa út sem
ídlramest af liörðum lögum og reglugerðum. Þá þykir það
álika sjálfsögð kurteisi, að verja hugviti sínu og fram-
takssemi, til að fara í kringum hoð þessi og bönn. Aftur
á móti þykir það yfirleitt bera vott um megna ókurteisi
nð rekast i, að þeim sé framfylgt — á stundum ekki að
ástæðulitlu.
URTEISI sú, sem Sigurður Nordal brýnir fyrir oss,
kemur víða við. I jafnmikilvægu máli og vandasömu
sem viðhorfimi við konung vorn og sambandsþjóð á þess-
um ófyrirséða undantekningartíma, er háltvísi (eða kur-
teisi, eins og fornsögur vorar nefndu það) það vegar-
hnoða, sem liklegast er til giftusamlegrar leiðsögu. Það
ei‘ hverju orði sannara, sem Jónas Jónsson skrifar í „Tím-
unn“ í dag, að ríki það, er íslenzka þjóðin gerði sam-
handslagasamninginn við 1918, er ekki lengur í þeirri að-
slöðu, að undirstaða samningsins geti heitið óhögguð. Ilitt
er fjarstæðukennd ósanngirni að tala um, eins og stund-
um er gert, að Danir hafi brotið af sér rétl með samn-
JÖI(D 141