Jörð - 01.04.1941, Síða 145

istisk „rómantík“ gagnvart Islandi. Islenzku þjóðinni hef-
ir vafalítið verið ætluð eins konar hirðskáldsaðstaða í
„nýskipun Evrópu“. Allt annað mál er það, hvort vér Is-
lendingar kynnum að meta slíkan lieiður eða þvílíkan.
En hvað sem þvi líður, þá væri ekkert undarlegt, þó að
tónninn í blöðum þeim, sem eftir alþjóðlegri liefð munu
erlendis álitin málpípur sjálfrar ríkisstjórnarinnar, hefði
vakið a. m. k. álíka tilfinningar í Þýzkalandi —- því Þjóð-
verjár eru menn orðsjúkir — og þegar Skrýmnir jötunn
rumskaði við það, er hann hélt vera akarn, er smáfugl
hefði fellt á höfuð lionum ofan úr tré því, sem liann svaf
undir, —- en raunar var það Ása-Þór sjálfur, er vissi ekki
betur, en að hann hefði greitt jötunferlíkinu meiri háttar
höfuðhögg. Vér höfum, Islendingar, auðvitað vort per-
sónulega viðhorf við því, sem gerist, og þá umfram allt
gagnvart því, sem snúið er beint að oss. En oss finnst
það kurteisi af þeim, er engu fær um þokað með orðum
sinum, að stilla þeim í hóf að hætti forfeðra vorra, er
höfðu tamið sér þá kurteisi, að segja stóra hluti án stór-
yrða.
OSS DETTUR AFTUR I HUG grein sr. Sigurðar Ein-
arssonar. Hann bendir þar þarflega á staðreynd, sem
vér komum nálægt í grein vorri „Hernám“ í 2. hefti 1.
árgangs: að fásinna er, eins og liernaðarástæðum er nú
orðið liáttað í heiminum, að gera ráð fyrir framkvæman-
leik hókstafs-hlutleysis. Raunverulegt hugsjónarlegt hlut-
leysi má þó ímynda sér: Jesús frá Nazaret hefði ver-
ið þess um kominn að framkvæma það — og lærisveinar
iians eru skyldir til að leitast við það af fremsta megni.
(Sbr. líka greinina „Viðhorf við aldahvörfum“ í 3. hefti
i- árg.). „Sjaldan veldur einn, þegar tveir deila“. Og þó
ei' því ekki að leyna, að fæstir Islendingar munu til þess
mega liugsa, að eiga það eftir að lifa undir nazistiskum
yfirráðum.
En i árdaga hins viðurkennda fullveldis ríkis vors gerð-
um vér, hin íslenzka þjóð, eitt, og ekki nema eitt, heit:
JÖRÐ J ^ 3