Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 66
„Aurora mellem Östens höje,
kom i sit röde skört og tröje
med gyldenstykkes hue paa“.
Ég hugsa alltaf um þessar Ijóðlínur, þegar ég minnist:
„heilsaðu einkum, ef að fyrir her
engil með húfu og rauðan skúf, í peysu“.
Kvæði Jónasar eru oft fyllt litorðum, sem eru hvert
öðru fegurra. I þrem fyrstu ljóðlínum í Gunnars-hólma
eru hvorki meira né minna en átta litorð! Eða tökum til
dæmis ljóðlínur eins og þessar:
„klógulir ernir yfir veiði hlakka“,
„við bleikan akur rósin blikar rjóða“.
„þar sem um grænar grundir líða
skinandi ár að ægi blám“.
„rennur rautt hlóð
úr rofnum vanga,
lokki ljósgulum
lit festir á“.
Um danska skáldið J. P. .Tacobsen er skrifuð doktors-
ritgerð, sem tekur eingöngu til rpeðferðar litorð lians í
náttúrulýsingum og sýnir, að hann notaði langmest litorð-
ið gult. Samskonar verk ætti að vinna um litorða-notk-
un Jónasar. Þá mundi koma í ljós, a'S blátt er eftirlætis-
litur lians. Ég hefi talið bláa litinn 60—70 sinnum í þeim
kvæðum, sem eru í 3. útgáfu ljóðmæla hans 1915. Ég
þekki ekkert annað skáld, hvorki á norrænum málum né
á heimsmálunum, sem, síðan „bláa blómið“ var dýrkað
af rómantísku skáldunum, leikur sér eins vel með „blátt“
i öllum hugsanlegum samsetningum, bæði í lýsingarorðum
og nafnorðum. Jónas er á þessu sviði orðmyndari og mál-
endurnýjari öllu fremur. Það er ekki að undra, þótt-Jón-
as og .T. P. .Tacohsen væru lit-athugarar par excellence.
Báðir voru náttúrufræðingar og áttu alveg stórfurðulega
gáfu lil að sjá náttúruna „plastiskt“ í myndum og litum
208 jöbd