Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 67
og til að lýsa þvi, sem þeir höfðu séð, á ljómandi lit-
fögru máli.
Ég vil lil sönnunar máli mínu aðeins nefna nokkur
dæmi, sem sum munu vera nýmyndanir Jónasar, um það,
hvernig hann notar oi'ðið blár í sérkennilegum samsetn-
ingum: hafblár, íshlár, kolblár, marhlár og silfurhlár;
bládöggvað, hláfagur, hrimskafl bláfaldinn, hláhlýr, blá-
Ijós, hlástirndur, hlásvartur; bládögg, frá blásölum him-
ins, blástjörnur, blásvell. Samsetningar með fagur falla
lika Jónasi mjög í geð: bakkafögur á i hvannni, hláfagur,
borðfögur skeið, hrosfagur og broshýr, guðfagur, röðull
rósfagur, voi'fagra hjörð. Um hjart er sanxa að segja: Sól-
bjax-tar meyjar, upplitsbjarta stúlkan mín, bjarta vatixið
fiskisæla, hagbjartan dag.
1 samlíkingum sínum er Jónas eimxig næstunx ávallt
srnekkvís og háfleygur. Ég vil aðeins nel'na til sönnunar
orðum mínum tvo glæsilegxxstu vísuhehningana, seixx til
eru i kveðskap hans:
„brosa blómvarir,
blika sjónstjörnui',
roðnar lxeitur hlýr“,
eða þegar hann talar um „það nxai'gt, er líkjast vill“ feg-
ástmeyjar hans:
„hrosi dagroða,
blástjörnur augunx,
liljur ljósxá lxendi“.
Erindi eins og þessi geta ekki annað en íxiinnt á Oehlen-
schláger í fegursta kvæði lians „Guldhornene“:
„Violer liende kranse,
liendes Rosenkind brænder,
hun har Liljehænder“.
^tíll rómantísku skáldanna er auðsær í þessum erind-
,lrn höfxiðskálda rómantísku stefnunnar i Danmöi'kxi og
^ íslandi.
jörb
209