Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 68
Það er sagt, að Bjarni Thorarensen sé skáld vetrarins.
Ég vil á svipaðan hátt kalla Jónas skáld vorsins og sólar-
innar. Hann fagnar komu vorsins í indælustu, Ijóðræn-
ustu vísum sínum:
„Nú er vetur úr bæ,
rann í sefgrænan sæ
og þar sefur í djúpinu væra.“
Vorfögnuður hans ómar í ótal vísum, þegar sólin „leys-
ir hjalla, skín á skalla“, „snjórinn eyðist, gata greiðist“,
„grænkar stekkur“, „gimbill gúla þemhir“ og
„prúðir sækja
lón og læki
laxar þá“.
Dýrin taka einnig þátt í vorgleðinni, þegar
„ærin ber,
og bærinn fer
að blómgast þá,
leika sér þar lömbin smá“,
og bin „vorglaða hjörð“ „dreifir sér um græna haga“.
„Litfögur blóm“ spretta þá úr jörðu og skreyta dal og
laut, og sólin „elur eyrar fagra rósu“.
Rím og Ijóðlínur eins og þessar hrynja þyljandi, dans-
andi, með leikandi lipurð,
„eins létt og draga hvítt á völlu
smámeyjar fagurspunnið lín“.
í „Midsommervise“ eftir Drachmann er til sama leik-
andi yndi og lipurð, eins og í vorkvæðum Jónasar.
Sólgleði Jónasar' er eins innileg og alúðleg og yndi hans
af vorinu. Hann er dýrkandi sólarinnar eins og Persarn-
ir gömlu og eins og við Norðurlandabúar erum alltaf í
raun og veru. Skáldlegur og tilfinninganæmur er sólar-
lofsöngur hans eins og mansöngur við unnustu, og eitt
fallegasta lofsyrði hans um ástmeyjuna er einmitt gamla
Edduorðið „sólhjarta mey“. Jónas syngur dýrð sólarinn-
210 JÖBD