Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 81
standa sig erlendis í samkeppninni við aðra hesla og
heima fyrir í samkeppninni við dráttarvélarnar.
Síðast en ekki sízt, þá höfum við fengið nóg af innflutn-
ingi erlends húfjár, að minnsta kosti nú í bili, og ég trúi
því ekki, fyr en ég tek á, að forráðamenn þjóðarinnar
vogi á næstu árum meiri innflutningi en orðinn er, á er—
lendu húfé.
Ó AÐ ég liafi nú talað um nauðsyn þess, að húa svo
að þeim hrossum, sem eiga að seljast úr landi, að
þau njóti sín sem söluvara á markaðnum, — liægt sé að
selja þau því verði, sem framleiðendur þurfa að fá fyrir
vöruna, — þá er mér vel ljóst, að aðal þýðing þeirra.
fyrir hændurna er vinna þeirra í landinu sjálfu. Bænd-
unum liefir gengið yfirleitt sæmilega vel að læra að nota
kesta fyrir vagna og heyvinnuverkfæri. Þó hefir það víða.
staðið fyrir góðum árangri, að hestarnir voru heldur veiga-
litlir. Til jarðyrkju nota of fáir bændur hesta og gengur
seinna að læra það. Að þetta sé rétt frá sagt, sanna drátt-
ai'vélarnar. Þetta fullyrði ég, að er röng tilhögun. Drátt-
arvélarnar veröa að vinna helzt allan tímann, sem jörð
er þýð; því geta þær ekki verið nema á fáum bæjum á
kentugum tíma. Alla þessa vinnu verða bændur að borga'
roeð peningum, en til að eignast þá, þarf söluvöru, en
hún reynist flestum bændum of lítil. — Það er ekki á-
Ilaegjuleg tilhögun fyrir bónda, að selja hestana sína á
tamningaraldri og láta peningana fyrir dráttarvélavinnu,
sem er framkvæmd einhvern líma að sumrinu, í stað þess-
að efla þessa hesta svo að þroska, að þeir gætu ræktað
jörðina með bóndanum og heyjað hana síðan, þegar á-
vöxtur iðjunnar kemur i ljós. — Ég skil ekki þann bónda,
sem finnur ekki mikla gleði við að rækta sér töðuvöll úr
órækt, með sínum eigin vinnuafla, hestunum, sem hann
sjálfur hefir fóstrað. Að margir bændur vita þetta ekki
enn, lield ég stafa af því, að þeir liafa ekki reynt það enn,
þeir hafa ekki lifað þessa opinberun enn.
Reynsla mín er nú orðin svo mikil, að ég liefi séð marga
Jörð 223;