Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 90

„Ekki lyst á kaffi! Blessuð, hvað er að þér, Þórdís?“
„Ó, svo sem ekki neitt, en ég hefi ekki verulega ónœgju af syk-
urlausu kaffi.“
„Sykurlausu kaffi! Sérðu ekki sykurskálina? Þó að ég sé langt
komin með sykurskammtinn, þá fæ ég aukaskammt þessa dagana
vegna rabarbarans, svo allt er í lagi.“
„Það er nú svo! Guð gæfi, að allt væri í lagi,“ sagði hún og
stundi við, „en hefirðu ekki heyrt sannleikann um hvíta sykur-
inn og hvíta hveitið?“
„Sannleikann um hvít® sykurinn og hvíta hveitið? Eru þessar
vörur virkilega uppgengnar hjá kaupmönnunum?“
„0, sussu nei. Þeir hafa víst fremur of mikið en of lítið af
þessu dóti. Hefirðu elíjki séð í blöðunum og heyrt í útvarpinu, að
hvíti sykurinn og hvíta hveitið er hreinasta eitur, og það kvað
nýlega vera komin út bók um þetta, afar-visindaleg og ábyggileg.
Því er haldið fram, að hviti sykurinn og hvíta hveitið valdi maga-
sári, krabbameini, æðakölkun, botnlangahólgu, tannskemmdum,
berklaveiki og svo mörgum hrörnunarsjúkdómum, að ómögulegt er
að telja þá alla upp. Náttúrulæknarnir segja nefnilega, að hvíti
sykurinn og hvíta hveitið sé dauð fæða, og að það sé bara voða-
lega óhollt að borða annað en lifandi fæðu.‘
„O-jæja! Eigum við þá að gleypa dýrin lifandi og kroppa grasið
á jörðinni, eins og skepnurnar?“
„Nei, svo langt ganga þeir að vísu ekki, náttúrulæknarnir. Þú
mátt ekki taka þetta of bókstaflega. Þeir meina t. d. að jarðar-
ávextirnir geymist lifandi eftir uppskeruna, lengur eða skemur,
stundum von úr viti, eins og kornmaturinn ómalaður. Við skul-
um t. d. taka sykurreyrinn. Hann er bráðlifandi, disætur og hin
dásamlegasta fæða. En fávísar manneskjur drepa hann og sundra
honum, hirða aðeins sjálft sykurefnið, en kasta burtu hinu, sem
i rauninni er líf sykursins. En við siglum með lík í lestinni og
fljótum sofandi að feigðarósi, og likið er hinn steindauði, eitraði,
„raffineraði“ hvíti sykur. Og sömuleiðis er farið að, þegar sykur
er unninn úr sykurrófum. Svipað má segja um hvita hveitið; þar
fylgir lífið hýðinu. Hvernig lýst þér á?“ Þórdís horfði hvasst á mig*
„Ég segi bara, að þetta er hreint það svartasta, sem ég hefi heyrt
um hvita sykurinn og hvíta hveitið. En hvað segirðu um rauða
kandíssykurinn, púðursykurinn og sírópið? Heldurðu, að þessar
tegundir séu lifandi?"
„Ég veit varla, þær eru kannske ekki eins steindauðar og hvíti
sykurinn, en ég býst ekki við, að það muni mikið um það litla
líf, sem leynast kann með þeim, eftir þá syndsamlegu misþyrm-
ingu, sem hráefnin hafa orðið fyrir. Að neyta sykurreyrsins sjálfs
eða sykurrófnanna, sem að vísu væri ákjósanlegast, held ég varla
232 jöR£>