Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 93
sakanlegt, þegar gætt er ofanskráðs tilefnis og raunasögu þeirrar,
■er höfundur segir úr eigin fjölskyldu um óskaplegar afleiðingar
skefjalauss sykuráts. Sennilega má og vefengja með rökum sum-
ar af fullyrðingum bæklingsins, en það snertir ekki kjarna máls-
ins, sem er sá, að það er fullsannað, að ekki er sama hvað maður
lætur í sig, og að færð hafa verið að þvi sterk rök, að hin gifur-
lega neyzla núlifandi kynslóðar á gerfifæðu eigi höfuðsökina á því,
að upp koma nýir sjúkdómar jafnskæðir hinum eldri, sem læknis-
fræði, landstjórnir og aukið hreinlæti hafa verið að koma fyrir
kattarnef síðasta mannsaldurinn: hrörnunarsjúkdómar, sjálfseitr-
unarsjúkdómar, hollustuefnahor (sbr. grein de Kruif annarsstaðar
í hefti þessu). En gerfifæðu nefnum vér fæðu, sem er gersamlega
umturnuð frá því, er náttúran skapaði; velkt og vinsuð i margs-
konar vélum og sterkum efnum. Slík fæða eins og hvítur sykur,
hvitt hveiti, hvit hrísgrjón, smérlíki o. s. frv., hefir verið svo að
segja gersneydd ekki aðeins öllum fjörefnum, heldur og öllum öðr-
um hollustuefnum, en svo nefni ég, auk fjörefnanna, sölt og trefja-
efni. Þetta er jafnssatt fyrir því, þó að nú orðið sé sumstaðar
tekið að hlanda nokkru af fjörefnum i smérliki t. d., og mætti
sennilega með timanum koma einhverju sambærilegu við um aðra
gerfifæðu. Samt væri fæðu þessari aldrei fulltreystandi, því að
seint verður ábyrgst, að menn þekki orðið öll þau ósýnilegu efni,
er hér koma til greina.
Vér lítum því svo á, að i hverju siðuðu þjóðfélagi ætti að mega
vænta þess, sem sjálfsagðs hlutar, að læknastétt og landstjórn
heittu sér fyrir því með einbeittni, að neyzlu gerfifæðu sé þrýst
almennt mjög verulega niður frá þvi, sem orðið er, með þvi að
greiða fyrir því, að almenningur njóti ábyggilegrar upplýsingar
°g að verðlag á hollum matvælum sé viðráðanlegt, en gerfifæð-
an tolluð hispurslaust. Verð á mjólk og mjólkurafurðum verður
að vera við almennings hæfi. Hvert heimili ætti að rækta græn-
^neti til eigin nota, og einföldustu matreiðsluaðferðir á því að verða
hverri húsmóður kunnar, enda eru þær bæði hollastar og óleiði-
gjarnar með öllu. Þvo ætti að fullu þann smánarblett af íslenzkri
menningu, að banna (eða þvi sem næst) innflutning aldina, þó
að styrjaldarerfiðleikar haldi auðvitað mjög niðri slíkum innflutn-
h'gi nú um hríð. Iíorn skyldi mala sem allra mest hér i landi;
htla þær myllur, sem fyrir eru hér í Reykjavík og á Blönduósi,
hafa nóg að gera dag og nótt.
Þannig er það álit vort, að þó að bæklingurinn sé heldur svæs-
lna, þá sé það ekki nema að vonum, þvi að hér er um erkióvin að
ræða. Hitt er annað mál, að fyr er linun, en albati. Og eins það,
að hér á við i flestum tilfellum hófsamleg stefnubreyting, byggð
a heilbrigðri víðsýni, en ekki hræðslukennd einblining á skað-
Jörð 235