Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 113
„Já — einmitt það! Látið drenginn koma til mín klukk-
an hálfellefu.“ Tíminn kom, en Viktor ekki, og við há-
degisverðinn spurðu kennararnir, hvernig Frank hefði
þótt að tala við Viktor.
„Það kom enginn Viktor.“
„Nú! Hann lofaði mér því þó.“
„Það er nú dálítið misjafnt, hvernig menn játa.“
Var nú ákveðið að efna til viðtalsins klukkan hálfþrjú,
en þá er það aðaláhugamál flestra á Indlandi, að vera
steinsofandi á einhverjum notalegum og tiltölulega ör-
uggum stað í skugga. Klukkan varð hálfþrjú.
„Jæja — náðuð þér góðu tali af Viktori?
Svarið var óhreytt.
„Hvað er þetta! Hann lofaði mér alveg ákveðið að
koma.“ Það var eins og kennaranum væri ekki sem ljós-
ust, hvenær hann hefði raunverulegt samband við dreng
°g hvenær ekki. Bað hann nú Frank að tala við lcvöld-
bænirnar og gekkst hann inn á það, en vildi þó ekki á-
^yrgjast, að hann gæti tekið sérstakt tillit til Viktors í
rseðu sinni, því svo mörgu öðru þyrfti að sinna í stórri
°g mislitri drengjahjörð. Hann flutti ræðu sína í lítilli,
vinalegri kirkju, og kom kennarinn í miðri ræðu, eftir
að hafa reynt árangurslaust að lokka Viktor úr báti, er
bann reri úti á skurði á hinu mánaskæra kvöldi.
»Og hver getur í raun og veru láð Viktori það, þó
að hann kysi þetta heldur?“ skýtur nú Frank inn í frá-
sögn sína.
Hinsvegar tók kennarinn sér það nærri. Frank tók eftir
lJví, að hann hað fyrir drenginum og sjálfum sér og um
Upplýsingu, svo að hann lærði að fara rétt að hinum villu-
ráfandi dreng.
Næsta sunnudagsmorgun kom kennarinn hlaupandi til
branks og kallaði: „Nú er ég búinn að ná Viktori.“ Frank
y^ði að koma samstundis með honum. Frank lét ekki á
því standa og bjóst við að hitta Viktor sitjandi í stól, til-
búinn til viðtals. Þess í stað var honum vísað á dálítið
leiti, þar sem Viktor var í kveðjuleik við annan dreng;
Jörð 255-