Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 119

£>essa nótt sá ég í norðurátt sýn, sem ég hefi ekki gleymt.
Ég sá drifhvíta þokubólstra hyltast fram með undirhliðum
Botnssúlna, en dimmbláar eggjar þeirra og hrotna tinda
gnæfa upp úr. Sjaldan hafa fjöll hrifið mig meir, og mér
fannst þá sem hæð þeirra væri ógurleg og ögrandi. En ég
var ungur þá, og mér óx allt í augum, — allt, sem ég gat
ekki þreifað á og handsamað í sömu andrá.
Eftir nóttina i Þingvallahrauni dreymdi mig í vöku um
Eotnssúlur. Þær voru huliðsheimur, sem reis dularfullur
UPP úr þokuhafi á vornóttum. Þrá mín beindist að því,
að storka máttarvöldunum, sem vöfðu Botnssúlur í hvítt
lín og huldu þær í roktættum bólstrum. Ég hét því þá, að
khfa hratla tinda þeirra og liorfa í einmana hamingju
yfir sólvafið bólstrandi þokuhaf fyrir neðan mig.
Botnssúlur urðu mér að takmarki.
\ /TÖRGUM árum seinna gekk ég á Botnssúlur; gekk á
•*- þær á fögrum vordegi, þegar þoka huldi hrjúfar
urðir undirhlíðanna, en tindarnir stóðu upp úr eins og
^orðum, vornóttina björtu i Þingvallahrauni.
Ég veit ekki, hvort ég hefi lifað fegurri fjallgöngu né
hamingjusamari dag.
hegar ég stóð frammi á brúninni og liorfði á brotnar
eggjar, hvassa tinda og þverhnípta hjargveggi gnæfa upp
Ur hvítgráum þokumekki, sem liðaðist áfram, byltist og
hrannaðist fj’ rir fótum mér, fannst mér þessi fegurð vera
fullkomin.
Hún var fullkomin fyrir þá sök, að draumur minn hafði
•íezt. Fyrir augum mínum blasti við glæsileiki, eins og
eg hafði hugsaS mér hann stórfengilegastan og mikilúðg-
astan.
Þessi glæsileiki minnti mig á stærð einmanans, braut-
H’ðjandans, þess, „sem þræðir sinn einstig á alfarahraut,
einn meðal þúsunda fvlgdar.11 Ég dái þessa einmana per-
s°nuleika, sem þora að risa hátt, þótt úrsvalir vindar
gnauði um stærð þeirra. Ég dái þá, sem eru stoltir og
hjarfir á öld niðurlægingar, múgeðlis og hundsháttar.
jÖro 261