Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 130

Sigurður Einarsson:
Landið, sem bíður vor
DAGUR líður eftir dag, langir, heiðbjartir dagar með
sólmettaðri golu um miðjan daginn, ferskri dögg á
grasi um morgna og tærri bliku af ljósi um vestur-
himin á kvöldum. Ég man ekki eftir Reykjavík svo fagurri
um vor. Seint í Apríl var sumarblámi kominn á fannlaus
fjöllin. Vetrarstormar og frostbitra voru dáin út í einhvern
eilífðarfjarska, en stundum saman hvelfdist skýlaus him-
inn yfir borginni, yfir fjöllunum, yfir sólfáðum sundunum,
eins og óbifanleg kristalshvelfing.
Þessi mynd hefir markazt óafmáanlega djúpt í huga
minn, — vorið 1941 í Reykjavík. Og þessi vordýrð hefir
verkað ennþá sterkara á mig fyrir þá sök, að ég liefi
skynjað liana á bakgrunni hryllilegra atburða og herfi-
legra tíðinda. A meðan yndi þessara vordaga leið yfir hina
litlu horg, sem er heimkynni mitt, og jrfir land mitt, sem
má sín svo lítils, voru mikil örlög og váleg að fullnast
á næstu grösum við oss. Og öðru hvoru blés ófriðurinn,
hinn mikli voðaskelfir lífsins, tortímingu sinni alla leið
norður hingað yfir þá, sem hér börðust fyrir lífinu, van-
megnugir andspænis ofureflinu, eins og hlaktandi strá.
Þessir vordagar standa í vitund minni í einhverju kyn-
legu töfraljósi gróandi lífs og fegurðar, sem stingur á-
takanlega i stúf við þá vitneskju um eyðingu og dauða,
sem hverja stund dagsins hrýzt inn í hugann. I aprillok
voru trén í görðunum farin að hruma. Vellirnir í skemmti-
garðinum í Reykjavík, þar sem ég gekk um sérlivern
morgun til vinnu minnar í vetur, sölnuðu aldrei til
fulls á þessum vetri. Undir bleikri slikju hins fölnaða
túngresis lá allan veturinn hárfínt ívaf af grænum sum-
arlit. Og áður en mann varði, voru vellirnir orðnir iðja-
grænir og yfir þá lagði vorangan og gróðurilm.
Kvöld eitt í maílok stend ég syðst suður á Laufásvegi-
272 jöbð