Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 153
helgin verði ekki svívirt aftur á sama liátt á sjálfum Þing-
völlum 1942. —
Ég gæti skrifaS heila bók, sem eingöngu væru frásögur
uni karla og konur, sem ég hefi kynnzt persónulega á minni
stuttu æfi — fólk, sem hefir fórnað lífi sínu, hamingju og
gleði ástvina sinna á hlótstalli Bakkusar. Sú bók verður
aldrei skrifuð og hér verður engin slík saga sögð, af tveim
ástæðum. í fvrsta lagi er vitneskjan um þess háttar fólk
svo almenn, að sá, sem vill hugleiða málið í einlægni, þarf
ekkert að láta segja sér til viðbótar við eigin þekkingu,
til að fært verði að draga þá ályktun, að ofdrykkjan er
bölvun, sem orð fá ekki lýst. í öðru lagi eru sár aðstand-
enda þessa fólks nógu illa gróin, þó eigi séu þau ýfð að
nauðsynjalausu. —-
Svo að segja daglega verður lögreglan hér í Reykjavík
vör við einhverjar tegundir hinna örlagaríku afleiðinga
ofnautnar áfengra drvkkja — slysfarir, þjófnað, spell-
virki, ófrið og illdeilur og jafnvel sjálfsmorð. Margt af
bví fólki, sem kemst af þessum ástæðum i tæri við lög-
regluna, drekkur ekki áfengi að staðaldri, en verður þó
aS hráð þeirri spilltu tizku, sem almenn víndrykkja hefir
skapað í landinu. '
Það mun ekki ofmælt, að tugir karla og' kvenna hér i
Reykjavík einni séu komnir svo langt út í eymd drykkju-
skaparins, að þeir verði aldrei þess umkomnir, að bjarga
hamingju sinni af sjálfsdáðum. Þetta fólk bíður þess eins,
tönn tímans nagi lífsþráð þess i sundur fyrir örlög fram,
að lokinni gleðisnauðri göngu ógæfumannsins yfir brostnar
vonir aðstandendanna og ástvinanna, sem höfðu einhvers
þeim að vænta.
Hvað gerir íslenzka þjóðarheildin — menningarsamfé-
lagið — fyrir þetta fólk? Ekkert? Jú — eitt. Hún sér
því fyrir meira brennivíni, — þ. e. a. s. ef skipakosturinn
þfýtur ekki til flutnings á áfenginu fyrir erlenda gjaldejT-
llln, sem alltaf er skortur á, þegar beðið er um korn, vélar
e^a aðrar nauðsynjar.
Éyrirhyggju ríkisvaldsins um öflun áfengra drykkja
jörð 295