Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 156
Til mín kom um daginn ekkja ein, sem tjáði mér raun-
ir sínar og bað mig ásjár. Hún kvaðst eiga, meðal barna
sinna, dóttur, 19 ára gamla, sæmilega viti borna og mynd-
arlega stúlku. Henni gekk vel í barnaskóla og hún var dug-
leg og góð telpa. Á sextánda ári komst hún í slæman fé-
lagsskap, en móður hennar lókst þá að hjálpa henni, til að
eignast betri félaga, og það bjargaði henni í bili. Strax
eftir komu setuliðsins tók stúlkan stakkaskiptum á ný.
Hún læddist frá störfum sínum, síðari hluta dagsins, kom
seint heim á kvöldin, og af útliti þeirra, sem um liana
spurðu, réð móðirin, að hún væri í slæmum félagsskap.
Þrátl fyrir umvandanir móður liennar og annara vanda-
manna fór þessi unga stúlka æ lengra út á ógæfubrautina.
Hún hætti að vinna, kom drukkin heim seint á næturna,
vaknaði hóstandi og stúrin eftir liádegi og læddist skömmu
síðar út á ný. —
Viku áður, en konan kom til mín, hafði dóttir liennar
farið að heiman, að vanda síðari bluta dags. Eflir það bafði
bún ekki komið heim. Móðirin Iiafði spurzt fyrir um hana
bjá lagskonum hennar, sem hún vissi nöfn á, og Iiaft þær
spurnir af henni, að hún væri ofan moldar. Kvöldið áð-
ur, en móðirin kom til mín, hafði hún setið fyrir dóttur
sinni og náð tali af benni, er hún kom út úr einni illræmd-
ustu knæpu bæjarins. Hún spurði dóttur sina, hvort hún
vildi ekki heldur koma heim og sofa þar, en i setuliðs-
skálunum, en dóttirin kvaðst ekki framar ætla að angra
sig á rausi móður sinnar og prédikunum, og fór leiðar
sinnar.
Nú sagðist móðirin vera orðin uppgefin. Hún sagði, aó
sér væri ljóst, að lögreglan ein hefði vald lil að taka
stúlkuna og flytja hana á gott sveitaheimili, þar sem
hún gæti dvalið, meðan hún væri að átta sig. — Ég sagði
konunni, að ég væri henni sammála um að hið eina, sem e.
t. v. gæti bjargað dóttur hennar, væri að koma henni í betra
umhverfi, en til þess hefði lögreglan ekkert vald. Það tók
mig langan tíma að sannfæra konuna um að hið eina, sem
lögreglan gæti gert í þessum efnum, væri að geyma stúlk-
298 jöbð