Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 157

una í í'angelsi nokkra klukkutíma, ef hún væri ölóð á al-
mannafæri, eða flytja hana i sjúkrahús, ef hún yrði kærð
fvrir að smita af kynsjúkdómum — annað gæti lögreglan
ekki gert — einfaldlega vegna þess, að hana skorti heim-
ildir til að heita öruggari ráðstöfunum. —
Þessi stúlka er nú í hópi heimilislausra stallsyrstra sinna
hér í hænum. Ef til vill kemur liún bráðum heim til móð-
ur sinnar, skítug, hungruð, veik eða þunguð, dvelur heima
slutta stund og fer út á ný. Ef eitthvað óvænt kemur ekki
og verður henni til hjargar, eru örlög hennar óafturkall-
aulega ráðin og hún dæmd til ógæfunnar.
Þessi unga stúllca er, þrátt fyrir allt, ekki ein í lífinu.
Hún á marga sam'ferðamenn, félaga, sem alveg er eins
ástatt um. Ég geri ráð fyrir, að mörgum þyki sú saga ótrú-
leg, að hér i Reykjavík sé stór hópur ungra stúlkna, sem
þannig er ástatt um, — stúlkna, sem í békstaflegum skiln-
iugi eru heimilslausar. En það er, þvi miður, alveg satt.
Þetta fólk vinnur ekki, greiðir enga skatta eða skyldur —
er tæplega nokkursstaðar skráð á manntal. Það hefir
svallað sig út fyrir takmörk laganna og geldur því þjóð-
félagi, sem engar skyldur virðist liafa að rækja við þessa
þegna sína, alveg í sömu mynt. Þessi hópur, sem nú er
vaxandi, lieldur alveg ábyggilega áfram að stækka, unz
þjóðfélagsheiídin gerir einhverjar ráðstafanir, sem verða
til þess að sannfæra ungar stúlkur um, að þetta er leiðin
í uppeldisheimili rikisins, en ekki í áhyggju- og ábyrgðar-
lausan glauminn. —
Nærri má geta um þær hugmyndir, sem stúlkur þessar-
ar tegundar gefa útlendum mönnum um menningarástand
islenzlcu þjóðarinnar.
Hér verður ekki rætt meira um þá hliÖ þessa máls, sem
suýr að aðstandendunum, né þær 'v onlausu ógöngur, sem
þessar ungu stúlkur tefla hamingju sinni í, og eru það þó
hvorttveggja kapítular út af fjTÍr sig, sem ástæða væri til
að ræða, en ég verð að þessu sinni, rúmsins vegna að
sleppa. En ég vil leyfa mér að fullvrða, að líf þessara
stúlkna sé í augum siðaðra útlendinga álika smánarblett-
Jörð 299