Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 72

eitthva'ð. Þar sat hann fiktandi við handbjörgina á sverð-
inu sínu og óskaði þess, að hann væri steindauður þús-
und sinnum og grafinn í óþrifalegasta öskuhaugnum á
öllu Frakklandi.
Augu hans reikuðu til og frá um salinn, en fundu ekk-
ert, er þau gætu fest sig við. Það var svo langt bil á
milli húsgagnanna, og ljósið skein svo dauft og armæðu-
lega á allt, dimman úti fyrir gægðist svo kuldalega inn
um gluggana, að hann þóttist aldrei hafa séð kirkju slíkt
gímald né gröf svo dapra. Hinn reglubundni ekki í
Blönku de Malétroit stikaði út tímann eins og tifið í
klukku. Hann las aftur og aftur kjörorðið á skjaldar-
merkinu, þangað til lionum fór að sortna fyrir augum;
hann starði svo lengi inn í liin skuggalegu skot, að hon-
um var farið að finnast þau mora af ógurlegum kvik-
indum; og alltaf hrökk hann við og við upp til þess
að láta sig reka minni til, að tvær síðustu æfistundir hans
væru að líða, og að dauðinn væri i aðsígi.
Augnaráði Iians varð, eftir þvi sem á tímann leið, oft-
ar og ol’tar reikað til sjálfrar stúlkunnar. Ásjóna henn-
ar drúpti og var byrgð af höndum hennar, og hún kippt-
ist stundum við af sorgarekkanum. Hún var jafnvel ekki
ósnotur á að sjá þá, svo þunglamaleg og svo fíngerð í senn,
með Idýlega brúnt hörund og, að því er Díónýsíusi fannst,
fegursta hár, sem væri á nokkurrikonu í víðriveröld. Hönd-
um hennar svipaði til handanna á frænda hennar, en þær
fóru betur á hinum ungu örmum hennar og sýndust mjúk-
ar og kjassandi. Hann minntist þess, að bláu augun henn-
ar höfðu skinið á hann full reiði, meðaumkvunar og sak-
Ieysis. Og því lengur sem liann hugsaði um yndisþokka
liennar, því óárennilegri fannst honum dauðinn, og þvi
gagnteknari varð hann af iðrun yfir hinum sístrevmandi
tárum liennar. Nú fann hann til þess, að enginn maður
gæti haft slíka hugprýði til að bera, að hann vildi kveðja
heim, er geymdi jafn fagra veru: og nú vildi liann hafa
gefið fjörutíu mínútur af síðustu stund sinni til þess að
geta lekið aflur þau grimmúðugu orð.
374
JÖRU