Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 73

Þá barst allt i einu hás ög hrjúfur ómur af hanagali
að eyrum þeirra neðan úr dimma dalnum undir glugg-
anum. Og þetta skerandi ldjóð var í myrkrinu allt um
kring eins og Ijós, sem fellur í dimman stað, og það liristi
þau upp úr hugleiðingum þeirra.
„Æ, get ég ekkert gert til að hjálpa yður?“ sagði hún
og leit upp.
„Náðuga ungfrú,“ svaraði Díónýsius með fáguðu kæru-
leysisfasi, „ef ég skyldi hafa sagt eitthvað, sem liefir sært
yður, þá megið þér trúa því, að það hefir verið vðar
vegna, en ekki mín.“
Hún þakkaði honum með tárglitrandi augnaráði.
„Mér finnst standa hræðilega á fyrir yður,“ hélt liann
áfram. „Heimurinn liefir leikið yður mjög grátt. Frændi
yðar er skönnn fyrir mannkynið. Þér megið trúa mér
um j)að, náðuga ungfrú, að það er ekki til sá ungur eð-
alsveinn á öllu Frakklandi, að hann myndi ekki taka feg-
ins hendi tækifæri mínu — til þess að gera yður stundar-
greiða með því að deyja.“
„Ég veit þegar, að þér liafið það til að vera hugaður
og göfuglyndur,“ svaraði liún. „Það, sem mig langar til
að vita er, hvort ég get gert yður greiða nú eða síðar,“
hælti hún titrandi við.
„Það er mjög líklegt,“ svaraði liann brosandi. „Lofið
þér mér að sitja hjá yður, rétt eins og ég væri vinur,
en ekki óhoðið gestflón; revnið þér að gleyma, hvað við
erum sett afkáralega hvort gagnvart öðru; sjáið þér svo
«1, að síðustu augnahlikin verði mér ánægjuleg, og með
því munuð þér gera mér þann greiða, sem mestur má
verða.“
„Þér eruð mjög göfuglyndur,“ hætti hún við með djúpri
hryggð ...... „mjög göfuglyndur .... og það særir mig
einhvern veginn. En gerið þér svo vel að færa yður nær;
og ef yður dettur eittlivað i hug, scm yður langar til að
segja mér, þá munuð þér að minnsta kosti eiga það víst,
að ég hlusta á yður með vinsemd. Æ, herra de Beaulieu,“
varð henni að orði — „æ, herra de Beaulieu, hvernig á
Jörd 375