Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 75
sjáið þér, að dauðinn er dimmt skúmaskot, þar sem mað-
ur lendir i gröf sinni og hurðinni er lokað á eftir hon-
um til dómsdags. Ég' á nú ekki nema fáa vini, og þeg-
ar ég loks er dauður, mun ég ekki eiga neina.“
„Æ, herra de Beaulieu,“ kallaði hún upp yfir sig, „þér
gleymið Blönku de Malétroit.“
„Þér eruð góðlyndar, náðuga ungfrú, og þér eruð svo
vingjarnleg að meta lítilsháttar greiða miklu meira en
vert er.“
„Það er ekki það,“ svaraði liún. „Þér misskiljið mig,
ef þér haldið að málefni sjálfrar min fái auðveldlega á
mig. Ég segi þetta af því, að þér eruð göfugasti maður,
sem ég hefi fyrir hitt; af þvi, að ég viðurkenni, að þér
eruð því skapi gæddur, sem gera myndi jafnvel ótindan
mann landsfrægan.“
„Og nú dey ég hér i fjalaketti — og það verður ekki
annar hávaði út af því en hljóðin í sjálfum mér,“ svar-
aði liann.
Það lagðist þjáningarsvipur á andlit hennar, og hún
liagði dálitla stund. Þá tóku augu hennar að ljóma, og
hún tók hrosandi aftur til máls.
„Ég vil ekki, að hetjan mín líti sjálfa sig smáum aug-
um. Þegar sá, sem gefur lif sitt fyrir annan, kemur í Para-
dís, munu allir sendihoðar og englar drottins guðs taka
á móti honum. Og yðar málum er ekki á slíkan veg
farið, að þér þurfið að drúpa höfði. Því að .... seg-
ið þér mér nú: finnst yður ég vera falleg?" spurði hún
dreyrrauð.
„Víst finnst mér það, náðuga ungfrú,“ sagði hann.
„Það gleður mig,“ svaraði hún innilega. „Haldið þér,
að það séu margir menn á Frakklandi, sem hafa orðið
fyrir því, að fögur stúlka liafi liafið upp bónorð við þá
— með eigin vörum, — en hafi vísað því á hug upp í
opið geðið á henni? Ég veit, að þér karlmenn mynduð
hálffyrirlita slíkan sigur; en þér megið trúa mér, að vér
konurnar þekkjum hetur, hvað dýrmætt er í ástinni. Það
er ekkert til, sem ætti að geta hafið mann svo í sinni eig-
Jöno 377