Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 5
og gera’ að kóngum kotungsmenn og bændur,
þær kennir yður bezt vor hetju-saga.
Þér Norðmenn kæru! vður lieilsan bermir
með heitum anda skáld frá íslands dölum,
Iivar Ólafs helga heilagl mál vér tölum
og höfum eldinn gevmt, sem lífið vermir.
Kg veit þér munið fornar frægðartiðir,
er feður vorir deildu frægð og auði
og skiftust gjöfum, höggum, hlóði’ og hrauði,
en þeirra hreysti hræddust allir lýðir!
Ó, Norðmenn, frændur! grinnnt er gæfuleysið,
þér gulduð líka margra æsku-synda;
en skal oss eina auðnuleysið hinda,
er áfram þér með risafetum geysið?
Nei, hugsun þeirri tákn í móti tala;
vér togum fast, þótt enn ei slitni hlekkir
og enn þá séu víða brotnir hekkir —
og heyrt vér höfum hana tímans gala.
Ó, Norðmenn, frændur! hindum slitnu böndin
og hróður-skyldu metum ei með auði,
því síngirninni fylgir fjón og dauði,
en frændræknin skal hrúa saman löndin.
Þú móðir íslands frægðar, Frakklands hreysti,
fjall-grcna vagga sækonunga’ og garpa!
þín ómi sífellt hróðri slegin harpa;
til heimsins stoðar Drottinn fjöll þín reisti.
Blessaða land! þig hlessi Guð á hæðum,
með börnum þínum stórum jafnt og smáum,
með fjöllum, vötnum, eyjum, heiðum háum;
þinn liiminn rigni ótal náðar-gæðum.