Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 17

hug' það, er hann hafði sjálfur ort í Iiinu mikla kvæði
sínu um konung:
Sótti eg fremd,
sótti eg fund konungs,
sótli eg ítran jarl,
því að eg reist,
því að eg renna gat
kaldan straum kili,
kaldan sjá kili.
Og lá nú ekki heinast við að túlka orðin „því að eg reist“:
því að eg reist rúnir, þ. e. því að eg ritaði sögur konung-
anna, ættfeðra Hákonar konungs? Og var ekki Iiinn kaldi
stranmur, er hann „renna gat kili“ kaldur straumur ör-
laga lians á íslandi, er knúið hafði hann til að láta kjöl-
inn renna kaldan sjá til Noregs? Og myndi nú ekki fram-
inn híða lians af því, að hann liafði til mikils unnið, en
milda hrakninga heðið?
En Snorri fann það hrátt, við hirð Hákonar konungs,
að hann naut nú hvorki kvæða sinna né sagna. Þar var
ekki lengur annar „þegnskapur“ metinn, en sá að ganga
til hlýðni við konunginn. Þeir íslendingar einir voru þar
metnir, sem sverja vildu konunginum lönd og óðul i
hendur og gjalda honum skatl. Er svona var komið og
Snorra voru sýnd bréf konungs, er „stóð það á, að kon-
ungur hannaði þeim öllum fslendingum að fara út á því
sumri,----------svarar hann svo: „Út vil ek“.“
ÞESSI ORÐ Snorra eru svanasöngur aldar hans. Með
þeim atburðum, sem voru að gerast í sambúð Nor-
egskonunga og íslendinga, lauk því samhandi milli Nor-
egs og Noregskonunga annars vegar og íslendinga liins
vegar, sem íslenzkar fornbókmenntir höfðu af kviknað.
Þess sjást lílil merki, að það, sem i hönd fór, samband
fslands og Noregs sem tveggja ríkja undir stjórn eins
konungs, hafi frjóvgað þjóðlífið á fslandi eða í Noregi.
Hins vegar varð hið mikla bergmál Noregs, sem svo
Jíírd 451