Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 32

mínum. Þetla jafngilti vegabréfi, hvar sem eg kom. Eg
er viss um, að livergi í lieiminum, annars staðar en í
Noregi, liefði Islendingi verið gerður slíkur greiði, seni
mér var gerður þarna. Það var ekki því til að dreifa,
að þá vantaði menn á skipin i þá daga; síður en svo.
Nei, menn urðu mi.kið frekar að bíða eftir skipsrúmum,
en þó var hvergi amast við þvi, að eg, íslendingurinn,
væri að leita mér að atvinnu þarna. Svona löguð eru öll
min kynni af Norðmönnum, og eg tel mig hamingjusam-
an, að liafa fengið að kynnast þeim lieima í þeirra eigin
landi. Því viljir þú fá að þekkja eitthvað til einnar þjóð-
ar, þá verðurðu að liitta hana að máli þar, sem hún hýr,
koma á heimili hennar og kynnast siðum hennar og
menningu. Með því eina móti geturðu fengið að skvggn-
ast ofurlítið inn í þjóðarsálina.
Eg sé í anda norsku ströndina. Skip mitt kemur af
liafi, sólglitrandi sumarmorgun. Skógarilmurinn berst á
móti mér með volgum austan-andvaranum, sem er orð-
inn heitur á leið sinni yfir rússnesku slétturnar. Eg stöðva
skipið rétt við skerjagarðinn í dálítilli fjarlægð frá vold-
ugum vita. Eg dreg upp þjóðarfána og að vörmu spori
kemur bátur með hafnsögumanninn. Þetta er gamall þul-
ur, grár fyrir hærum, en í andliti hans má lesa aragrúa
af rúnum um baráttu við dauðann. Drættir allir eru fast
mótaðir og svipurinn stálliarður. Augu þessa aldraða sjó-
manns eru eldsnör, þegar hann gefur fyrirskipanir uni
stefnu. Hann tekur upp í sig og spýtir um tönn. En þó
að þú þættist koma auga á dauðann á næstu báru, þá
myndirðu aldrei sjá honum bregða. Höndin er styrk, sem
um stjórnvölinn heldur, og skipi og mönnum er borgið
i lians umsjá. Þetta er hinn norski „Lods“. Hittirðu hann
svo seinna á heimili hans og drekkir hjá honum kaffi
og fáir að kynnast honum dálítið, þá muntu sjá, að inn-
an undir stálbrynjunni slær heitt hjarta, sem ekkert
aumt má sjá. — Takirðu þér svo ferð á hendur inn í
einhvern af norsku dölunum — það er sama, hvort þú
kemur gangandi með staf í hendi eða akandi í bifreið
466 jökð