Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 46
lega. Ég liefi aldrei á æfi minni liitt eins hláturmildar
stúlkur. Þegar ég hugsa um þær núna, finnst mér, að
þær hljóti að vera hlæjandi enn! En sú glaðasta af þeim
öllum var sex ára telpa, sem hét Magnhild. Hún sagðist
ætla að eiga mig, þegar hún yrði stór, en því lofaði hún
upp í ermina sína. Tólf árum síðar hitti ég liana sem
gifta frú niðri í Kaupmannahöfn. En þetta kvöld kenndi
hún mér gamla norska vögguvísu, sem ég liló mikið að,
og man enn. Hún er svona:
„Surr durr lita tull,
gid vi hadde stua full
av slike smaa unger,
loftet og laaven,
stahburet og koven,
og en stor stor haug ute i gaarden!“
ÞESSIR glöðu stúlknahlátrar hljóma enn í eyrum mér,
þegar ég minnist Noregs. Og það geri ég oft, minn-
ist hans með gleði og þakklæti. Hann fóstraði mig, þeg-
ar ég hraktist frá móðurlandi mínu, hálfdauður úr lmngri
og kalinn á hjarta. Betri fóstru hefir enginn átt. Og sú
var tíðin, að mér fannst það ógæfa, að ég skyldi ekki geta
helgað henni sonarást og æfistarf. En hin „rannna taug“
varnaði mér þess, og mér er ekki lagið að iðrast þess,
sem ég geri. Mér mun þó ávallt verða hlýtt til fóstru, og
ef góðar óskir rætast, þá mun lienni vegna Vel!
NORÐMENN OG ÚTVARPIÐ
Frh. af bls. 477.
a'ð brjótast yfir höfin með björg handa þeim, er berjast fyrir mál-
stað frelsis og mannlegrar virðingar, þekki ég aftur víkingshjart-
að forna, þó að gerfið sé hreytt með hreyttum tíma.Vér eig-
um ekki orð til, er megna að tjá aðdáun vora.
Ruth Suckow: .... Eg fagna þessu tækifæri, til að láta í ljós langs
tíma tilfinningu mína um andlegan skyldleika norsku þjóðarinnar
og bandarísku þjóðarinnar...Sem skáldsagnahöfundur stend ég
Frh. á bls. 483.
480 jöRÐ