Jörð - 01.06.1943, Blaðsíða 30

bœði aðgerðir læknisins og bæn sjálfs lians, en presturinn segir,
a'ð au'ðvitað geii Guð gert kraftaverk, en jafnvíst sé, að hann geri
þau ekki; hann hafi sett óhagganleg lögmál. „En Jesús þá?“ spyr
læknir. Prestur kemst í klípu: „Á örlagastund mannkynssögunn-
ar horfði málið öðru visi við,“ svarar hann. „Nei, blessaður séra
minn,“ anzar læknirinn, „annað hvort gerir Guð kraftaverk eða
hann gerir þau ekki.“ Og með það rekur hann prest út í bílinn.
En bíllinn er ekki fyrr farinn, en Mikkel yngri kemur inn á sviðið
og segir lát Ingu. Jóhannes fer, með samþykki bróður síns inn i
dánarherbergið, tit að reyna að vekja hina „sofnuðu“ upp frá
dauðum — en er hann sér hana, kallar hann upp nafn kærustu
sinnar, er var, fellur í ómegin og er borinn yfir sviðið.
4. þáttur gerist á sama stað. Kisla Ingu er á miðju góifi og á
nú að skrúfa á hana lokið. Feðgarnir standa, brotinn og beygður,
yfiir henni, embættismenninur koma inn og læknirinn segir nokk-
ur röskleg en innantóm hughreystingarorð við Mikkel yngra og vitn-
ar í Róipvérja hina fornu, en presturinn flytur s n o t ra ræðu
— enn einn sterkur þáttur i traustleika hinnar nístandi ádeilu!
Þá birtist Pétur skraddari, óboðinn, í dyrunum og biður um leyfi
til að fá að segja fáein orð. „Nóg er búið að tala,“ segir Mikkel
yngri, er tekið hafði út þjáningar yfir hinni áferðairsléttu ræðu.
En Pétur lætur sig ekki, heldur biður Borgen gamla um fyrirgefn-
ingu og knýr hann til að rétta sér höndina. Þá kallar hann á dótt-
ur sína og kemur hún nú inn. „Þetta ætla ég að gefa til friðþæg-
ingarfórnar," segir hann og fer um það hjartnæmum orðum, og
er nú ekki örgrannt um, að lifna taki yfir gamla Borgen (að ekki
sé minnst á Andrés!), en Pétur kiökknar og býst til að fara. Þá
vindur sér inn Jóhannes, er hafði týnzt, er hann raknaði úr öng-
vitinu (Andrés átti að gæta hans) — og nú er hann heilbrigður.
Verður gamli maðurinn auðvitað allshugar feginn, og tekur Jó-
hannes því í fyrstu, en brátt snýr hann sér að málefninu og segir
við fólkið: „Hverskonar kiristnilýður eruð þér eiginlega? Hvi haf-
ið þér ekki svo mikið sem spurt Föður yðar í himnunum, hvort
Hann vildi ekki gefa ykkur Ingu aftur?“ Og fer hann liörðum orð-
um um vantrú þeirra, en presturinn mælist til, að maðurinn sé
■látinn út, og heldur þá læknirinn aftur af honum (prestur varð
að gera lækninum samskonar greiða við þetta tækifæri, — svona
voru nú embættismennirnir þar i sveit!). Og nú fer Jóhannes að
mælast til, að hið viðstadda fólk styðji sig með trú til að vekja
liina „sofnuðu" upp frá dauðum, en Mikkel yngri er orðinn reiður
og Mikkel eldri sárbænir hann um að hætta þessari firru. Við þetta
iægir trúairmóð Jóhannesar og liann býst til að hverfa brott, bug-
aður að fullu. Þá er það að barnið, er liann hafði sjálfur kennt
að trúa, tekur í hann og biður hann að bregðast sér ekki: hann
124
JORÐ