Jörð - 01.06.1943, Qupperneq 31

liafi lofað sér að vekja mömmu sína upp. Við þetta slær „logan-
uni helga“ í brjósti Jóhannesar skærar upp en nokkuru sinni fyrr,
hann tekur í hendi barnsins, leiðir það að kistunni og mælir
Orðið — hið skapandi trúarorð guðssonarins — og Inga hreyfir
sig. Viðbrögð viðstaddra eru eins og efni standa til: Skiraddar-
inn lofar Guð Elíasar spámanns, presturinn tautar í fáli, að náttúru-
lögmálin leyfi ekki annað eins og þetta, gamli maðurinn hrópar
fagnandi upp um tilvist kraftaverksins, en daga þess liafði liann
oft, og ávallt með sársauka, talið talda, en Jóhannes segir: „Nú
fyrst förum við að lifa.“
']WrÚ FYRST förum við að lifa,“ lætur Ivaj Munk Jóhannes segja
’ — og Jóhannes túlkar alls staðar persónulega skoðun Kaj
Munks sjálfs eða það, sem hann vill, að sé sín persónulega skoðun.
En er þetta nú rétt? Fari hver i sinn eigin barm og spyrji sjálfan
sig, hvernig honum litist á að lifa, cftir að liafá orðið vottuir að
kraftaverki sem þessu. Hvílík dómadags skuldbinding á herðar
lögð hverjum viðstöddum votti! Hér er ekkert undanfæri, ekkert
fjaðunnagn, heldur grjóthörð staðreynd á allar hliðar: Þú ert per-
sónulegur vottur að því, að manninum er eiginlegt að geta gert
hvaða kraftaverlc sem er, ef hann að eins trúir. Þú ert þvi skyld-
ugur til að trúa og jafnskyldugur til að gora kraftaverk — krafta-
verk til þess að dýrð Föðurins i himninum fái sézt í réttu ljósi,
kærleikur Hans og máttur; kraftaverk til þess að hlýða boði kær-
leikans um að lijálpa náunganum. Þú átt að vekja upp dauða —
en hverja? Hvar eru takmörkin? alla, sem einhver syrgir? Þú átt
að lækna sjúka; hverja? hvar eru takmörkin? alla, sem einhver
þráir að batni, þó að ekki væri nema sjúklingurinn sjálfur? Hvar
eru takmörkin fyrir þeim kraftaverkum, sem þú ert skyldugur að
vinna? Þú átt að gefa hverjum sérhvað, sem hann þráir heitt og
kærleikurinn mælir með —■ eða er ekki svo? En er allt slikt þó
ekki lítilræði hjá allri þeirri andlegu og siðfeirðilegu ábyrgð, sem
hér með er varpað á herðar þér? Þú átt að vera alhreinn — alla
leið að lijartarótum. Þú ert skyldugur til þess, því þú getur þao,
ef þú aðeins trúir! Og þú ert skyldugur til að trúa, því þú ert
persónulegur vottur að þvi, að „sá getur allt, sem trúna hefur“. Og
þú átt að vera fullkominn í kærleika og tilbeiðslu, — því Guð
hefur beinlinis sannað þér, að það sé óumflýjanleg og afdráttar-
laus skylda þin!
Hver gæti borið ábyrgð sem þessa eða þvilíka? Hver vildi taka
það að sér i þvi mannfélagi, sem enn er fyrir hendi? „Ó, þú van-
trúa kynslóð! Hversu lengi á ég að vera með yður; hversu lengi
á ég að umbera yður?!“ Þessi upphrópun Jesú kom ekki af neins
konar yfirlæti, heldur af óbærilegri kvöl þess að standa einmana
Jörð 125