Jólatíðindin - 24.12.1927, Blaðsíða 1

Tíntinn er fullnaður, Guðs |
ríki er nálægt; gjörið iðrun |
og trúið fagnaðarboðskapn- |
um. Mark. 1. 15. i
| Öllum sent tóku við hon-
| um, gaf hann rétt til að verða
1 Guðs börn: Þeim sem trúa
i á nafn hans. Jóh. 1. 12.
JOLATIÐINDIN
13. ARGANGUR.
ÍSAFJÖRÐUR í DESEMBER 1927.
UPPLAG: 1200.
STjARNA JESÚ
EFTIR GENERAL BRAMWELL BOOTH.
Á lífshimni sérhvers ntanns upprenna stjörnur í heilögum tilgangi,
en það eru aðeins „vitringarnir“ setn fylgja þeim, þeir standa upp og
grípa tækifærið og leggja af stað meðan ljósið ljómar og lýsir þeim.
Vér skulum nú athuga hvað stjarnan forðum boðaði vitringunum!
Stjarnan og himinhvelfingin sagði þeim, að konungur
væri einhversstaðar í heiminn borinn, sem verðugur væri
undirgefni og kærleika mannssálarinnar. Alt til þessa
ltafði speki þeirra (vitringanna) verið af þessurn
heimi. Hingað til höfðu þeir leitað þessa heims
gleði og veraldarauðs, rannsakað leyndardóma lofts,
jarðar og hafs, kappkostað að þóknast sjálf-
um sér.
Stjarnan krafðist þess, að þeir vísuðu
öllu þessu á bug, og leituðu konungs sálnanna.
Hvílíkur kærleikur var fólginn í þess- 4
ari köllun! Þessi sama köllun er yður
öllum birt fyr eða síðar á lífsleiðinni, —
á einhvern hátt. Fjöldi manna, sem tæp-
ast voru sér þess meðvitandi að þeir
hefðu sál, hafa fundið hana aðeins með
því, að gefa köllun sinni gaum. Fjöldi
manna týndu sálu sinni, þrátt fyrir ein-
lægan ásetning að írelsa hana, aðeins
vegna þess, að þeir hlýddu ekki köllun
sinni.
Stjarnan kallaði vitringana til að
játast hinum nýja konungi. Þeir voru
aðeins sárfáir, vér vitutn eigi hve marg-
ir-, en gamlir sagnaritarar segja að þeir
hafi verið tólf. Miljónir manna hafa ef-
laust séð söinu stjörnuna, en aðeins
þessir tólf tnenn báru djörfung til að
leggja af stað að leita hins nýfædda
konungs og fylgja honum. Þessi litli hóp-
ur! Hvílík flónska og oflátungsháttur hef-
ir heimskingjunum fundist þessi ákvörð-
un þeirra, eða heiglunum, setn brast
þrek til starfa.
Þannig er það ættð, og svo hefir
það jafnan verið. Guð hefir ætíð kallað
sína kjörnu þjóna og hann kallar þá enn
í dag, — þig og mig og sérhvern Hjálp-
ræðishermann, — sér til aðstoðar, þeg-
ar hans dýrmæta nafn er lítilsvirt; og
hann ætlast til að þú segir með sann-
færingar krafti við vini þína og ættingja,
starfsbræður og fjatidrnenn: „Eg trúi á
heilagan anda; eg trúi á fyrirgefningu
syndanna, eg tilheyri Guði“. Þorir þú
að gera það?
En sögunni er ekki lokið. Vitringarnir skyldu þýðingu þessa at-
burðar. Stjarnan var þeini vonarstjarna og fyrirheita, en umfram alt
hvatti hún þá til starfs. Hún Iireifðist í ákveðna átt, þeir urðu að veita
henni eftirför, því að annars ltvarf hún sjónum þeirra. Og ltvað þýddi
þctta fyrir þá?
Að fylgja stjörnunni eítir þýddi það, að yfirgefa land sitt, ætt-
ingja og óðul vegna konungsins. Þetta er dýrðlegt dæmi um þá
sönnu sjálfsafneitun. Þeir þráðu af hjarta að tilbiðja og
þjóna konunginum og þessvegna höfnuðu þeir öllu öðru.
Ó, hversu oft hefi cg talað við og fundið til tneð mönn-
um, sem gripnir hafa verið af þessari sömu dýr-
tnætu, sterku þrá til að þjóna lambinu, en sem ekki
höfðu þrek til þess að yfirgefa heimili sitt fyrir Jesú
Krist og fagttaðarboðskap hans. Hvílík sjálfs-
barátta! Hvílíkar bænir! Hvíiíkt stríð! Og tæki-
færið virðist svo dýrðlegt og háleitt til að frelsa
sálir þeirra. En jarðhfsfjötrarnir, heimilisþæg-
indin, áhættan við að leggja af stað kær-
leikstengsiin við þetta eða hitt, óttinn við
sjúkdóma og fátækt, við það að alt mis-
takist. Alt þetta aftrar og tálrnar, þar til
stjarnan er horfin og (ækifærið liðið hjá.
Ungi rnaður og kona. Stjarnan þín
ljómar enn og kallar þig til ferðar Hún er
þegar tekin að færast fjær. Þú leggur af
stað og annaðhvortsigrareðatapar! Þor-
ir þú að leggja alt í sölurnar fyrir Jesú?
Nú átt þú kost á að gefa honum líf þitt,
sem gaf sitt eigið líf fyrir þig. Vilt þú
verða þeirrar sælu aðnjótandi nú —
þesfei jól — í eitt skifti fyrir öll?
En nú kemur aðalkjarni málsins, því
þegar öllu er á botninn hvolt, þá er þýð-
ingarmesta atriðið um stjörnuna þetta:
Hvert leiddi hún vitringana? Hún leiddi
þá til Jesú. Þeir fundu hann Iiggjandi í
jötunni í dýrð hans lítillækkunar. „En“,
segir þú, „allir staðir voru jafnir fyrir
hann. Gátu þeir ekki alt eins fundið hann
í Persíu?“ Nei, vinur ininn, nei! Stjarnan
leiddTþá til Betlehem, og til Betlehem
urðu þeir að fara.
„Get eg þá ekki þjónað Guði heima
hjá tnér?“ spyrja eflaust margir Hjálp-
ræðishermenn. Eða: „Get eg ekki haft
áhrif á sálirnar þar sem eg er?“ segir
unga, værukæra stúlkan, sent á við
þægileg kjör að búa. Eða: „Get eg
ekki öðlast frelsun, þó eg beri ekki
einkennisbúning, eða krjúpi við skrifta-
borðið, eða án þess að ganga í Hjálp-
ræðisheritm? „Spurðu þá sem hafa
hlýðnast köllun sinni. Nei, vinur minn,
þú mátt ekki fara til hægri, þegar stjarnan þín bendir þér til vinstri.
Þegar þú ert kallaður, þá verður þú að hlýða.
Og sljarnan setn benti til Betleliem hreifðist stöðugt I áttina til Golgata.
Af hæðum iofsöng heyrum vér
Á helgri frelsis tíð.
Æ, fögnum, því sá fæddur er,
Sem fallinn reisir lýð.
Rórí
Og gegnum ntyrkrið ljómar íjós
Og líður sigurhrós,
:,: Nú böl er bætt, það barnerfætt,
er sár vor getur grætt:,:
Æ, fögnum tiú við fæðíng hans,
Sem frdsi heimi vann,
Hins ljúfa, blíða lausnarans,
Sem læknar syndarann.
Ó, græð þú aiira manna mein
Og myrkri leið þá frá,
Og láttu náðarliósin skær
Þeim lýsa veg þinn á.