Liljan - 01.02.1916, Blaðsíða 11

L 1 L .1 A N
17
liafði í löskunni, virlust vera orðin að járni, hann skalf
i hnjáliðunum og kendi sárs verkjar í augunum. En
þegar bifreiðarnar þutu fram lijá honum og fólkið, sem
var að ríða út, lét hestana hægja á sér um leið og það
fór fram lijá honum, til þess að geta veitl drengnum
með beru hnéin nánari athygli, þá rétti Jimmy úr sér
og gekk áfram föstum skrefum. Og hann brosti jafnvel
að fólkinu, þegar það fór að stríða honum með því að
segja »Nei, þú ert þá skáti!« En liann iðraðist þess
samt — já, svo sárt — að hann hafði ekki farið alla
Ieið eftir járnbraulinni. Hann sá svo mikið eftir því, að
»daglegi greiðinn« hans hefði ekki verið minni að
þessu sinni. Hann hefði nú t. d. getað hjálpað gömlu
konunni óttaslegnu i gegnum mannþröngina á stöðinni,
það hefði veizl auðveldara að hafna peningunum, sem
hún kynni að hafa boðið honum fyrir það, því að skát-
ar taka ekki endurgjald, þegar þeir gera einhverjum
greiða, lieldur en að spara aura með því að ganga 8
rastir í þessum steikjandi hita og bera þunga byrði í
tilbót. Tuttugu sinnum liafði hann handaskifli og
luttugu sinnum lagði hann töskuna frá sér og seltist
á hana.
En svo kom góði samverjinn. Hann kom þjótandi í
lágri biíreið með 60 rasla liraða á klukkutíma. Hann
nam slaðar og benti Jimmy að koma til sin. Þessi
góði samverji var ungur maður með grátt hár. Hann
var i bláleitum íölum, hafði algenga enska liúfu á höf-
inu og gula stóra hanzka á höndunum, sem hvildu á
stj'rinu. Ilann stöðvaði bifreiðina og leit á þenna upp-
gefna dreng með skeytingarlausum þreylusvip.
»Ertu skáti?« spurði liann.
Jimmy flýtti sér að sleppa töskunni sinni, það var í