Liljan - 01.04.1916, Blaðsíða 7

LILJAN
33
„Yertu viðbúinn“
segir skátinn og hugsar sig um í tíma. A kveldin legg-
ur hann föt sín þannig frá sér, að liann geti fundið þau
á svipstundu. Hann heíir muni sína í röð og reglu. Hann
heíir ekki ofmikinn farangur, en vantar ekki heldur
neitt, það sem hann þarf á að halda.
Hann veit jafnan hvar eldspítur eru, og hvar vatn er
og hvaðan hægt er að hringja á brunaliðið. Hann vill
vera viðbuinn eigi að eins þvi, sem líklegt er að fyrir
komi, heldur og hinu, sem fyrir getur komið, þótt ó-
líklegt sé.
Það er of seint að fara að læra að synda og bjarga,
þegar sá fellur í vatnið, sem bjarga þarf. Þegar meðvit-
undarlaus maður er dreginn upp úr vatni, er of seint
að fara að leita að »reglunum um lífgun druknaðra« og
læra þær utan að; þá verður sá, sem ætlar að hagnýta
sér þær, að hafa lært þær, og hafa æft sig í að nota þær.
Þegar hús brennur, þarf skáti að vita, hvernig á að
fara inn í hús fult af reyk, og hvernig á að bera eða
draga út eftir gólfinu, þar sem minstur er reykurinn,
meðvitundarlausan mann. Ef einhver sker sig, þá dug-
ir það ekki, að skáti þoli ekki að sjá blóð. Hann þarf
að kunna að fara með sárið á réttan hátt og búa um
það umsvifalaust.
»Vertu viðbúinn«, segir skátinn, og hefir fyrirfram
gert ráð fyrir, livað fyrir geli komið. Þegar hann bíður
eftir járnbrautarlestinni á troðfullri járnbrautarstöð-
inni, hefir hann t. d. elcki annað að gera en að hugsa
um: Hvaða slys geta borið liér að höndum? og hvað á
þá að hafast að. Ef einhver félli nú t. d. niður á járn-
brautarleinana rélt fyrir framan lestina, — þá mundi