Liljan - 01.04.1916, Blaðsíða 14

40
L I L J A N
snéri hann baki við freistingunni og lagði af stað í
brennandi sólarhitanum.
Ungi maðurinn reyndi ekki frekar að stöðva hann.
Hann lét bifreiðina nema staðar út við vegarjaðarinn
undir stóreílis álm. Hann sat agndofa, krosslagði hend-
urnar á stýrishjólinu og horfði hvössum augum eftir
Jimmy. Þó gaf hann þessum granna dreng, sem labb-
aði eflir brennandi asfaltinu, engan gaum. Hann hugs-
aði ekki' um Jimmy, heldur um þá predikuq, sem
Jimmy hafði haldið yfir honum og breylt sjálfur eftir.
Ungi maðurinn gráhærði var einmitt að fiýja freistingu
lika. Hann hafði fiúið með 60 rasla hraða á klukku-
tíma undan þeirri freistingu að gera náunga sínum
greiða. Þennan sama morgun hafði druknandi Cæsar
kallað lil hans: »Hjálpa mér, Cassius, ella sekk eg»,
og hann hafði svarað: »Sökk þú«. Um það svar vildi
hann ekki hugsa, og hafði líka reynt að forðast það.
Það var reynsla hans að kappakstursbifreið með 60
hestaafli er liarður húsbóndi. Hún gefur manni ekki
tíma til þess að sökkva sér niður í endurminningar eða
verða tilíinninganæmur. En hann hafði ekki sloppið.
Jimmy hafði náð í hann og komið honum til að hugsa
aftur. Þeir sem fóru um veginn næsta hálftímann eftir
þetta, sáu ungan mann aka í bifreið eins hart og vélin
gat gengið. Hann starði fram undan sér og virtist ekki
taka eftir neinu.
Hálftiminn leið og ungi maðurinn ók inn í borgina.
Inn í fyrsta veitinghúsið, sem hafði síma fyrir almenn-
ing, fór hann og Iét pening í járnkassann, sem var hjá
símtólinu. Hann hringdi síðan upp Mr. Carroll hjá
Carroll og Hastings. Honum var sagt að Mr. Carroll
neilaði öllum um viðtal og sagði því lil nafns síns.
Á