Liljan - 01.04.1916, Blaðsíða 15

L I L .1 A N
41
Áhrifin, sem það hafði á veitingamanninn, voru auð-
sæ. Hann hló hæðnislega, því að hann var sannfærður
um, að verið væri að gabba hann. »Hvað á nú þetta að
þýða ?« spurði hann.
Ungi maðurinn brosti að eins. Hann var byrjaður að
tala í símann og veitingamaðurinn, sem virtist liafa sig
allan við að þurka ölglös, gaf nákvæman gaum hverju
orði, sem ungi maðurinn sagði.
í Wall-Street sat eldri eigandinn að verzluninni Car-
roll og Hastings inni í einkaskrifstofu sinni og hljrddi
einnig á mál unga mannsins. Hann var sokkinn niður
í mjög þýðingarmikið starf, þegar hann var hringdur
upp. Á borðinu tyrir framan hann lágu bréf til lögmanns
hans, til líkskoðarans og til konu hans, en undir öllum
bréfunum lá hlaðin skammbyssa. Það loforð, sem hún
hafði gefið honuin um bráða hvild, liafði gert honum
það létt að skrifa bréfin, og losað hann, að þvi er hon-
um virtist, við alla frekari ábyrgð. Og þegar símabjall-
an við hlið hans tók að hringja í ákafa, var sem hún
kallaði hann aftur inn í þann heiin, sem honum fanst
að hann hefði þegar yfirgefið.
Af gömlum vana greip liann heyrnartólið og lyfti því
upp að eyranu.
Það sem hann lieyrði gegnum símann, kom í snögg-
um og stuttum setningum.
»Bréfið, sem eg sendi yður í morgun? Gleymið þvi.
Rífið það. Eg hef verið að hugsa málið og er afráðinn.
Eg ætla að hjálpa ykkur og er viss um að ykkur geng-
ur vel. Eg er staddur í almennings símstöð og fer beina
leið þaðan í bankann. Yður er óhætt að taka út á mit
nafn innan klukkutíma. Og — halló — nægir yður
fimmtíu þúsund?«