Liljan - 01.06.1916, Blaðsíða 8

50
LILJAN
María grét af gleði svo að tárin hrundu ofan í ferða-
kofortið, og heitar þakklætisbænir stigu upp frá lijarta
hennar. Alt í einu hné hún aftur á bak niður á gólfið.
»Jón« hrópaði hún. er það ekki syndsamlegt að sigla
burt í konungskáetu og skilja þessa indælu íbúð eftir
tóma?« En hann var í vandræðum með burðarþjóninn
sem hann var að síma til. »Nei«, sagði hann, »eg er
ekki sjóveikur núna. Eg ætla að nota lyfið seinna.
Eg veit að eg síma frá Povonía, en Povonía er ekki
skip heldur íbúðarhús«.
Hann snéri sér að Maríu.
»Við getum ekki verið á tveim stöðum í einu«;
mælti hann.
»En hugsaðu um alla fátæklingana, sem þola ekki
við í nótt fyrir hitanum, en eru að reyna að sofna
á þökum uppi, og svo er íbúðin okkar svo svöl,
stór og góð og enginn í henni.«
Jón kinkaði kolli yfirlætislega.
»Eg veit að hún er stór«, inælti hann, »en hún er
ekki nógu stór handa öllum þeim, sem sofa í nótt uppi
á þökum og úti í görðum«.
»Eg var að hugsa um hann bróður þinn — og Gra-
ce«, sagði María, »þau hafa bara verið gift í hálfan
mánuð, þau hafa bara lítið svefnherbergi, verða að
borða með hinum leigendunum. Hugsaðu um hvað i-
búðin okkar yrði mikilsvirði fyrir þau — þau gætu
verið útaf fyrir sig, haft átta herbergi og sitt eigið eld-
hús og baðherbergi, og nýja kælingarílátið okkar. Það
yrði hamingja! Það yrðu reglulegir hveitibrauðsdagar!«
Jón hringdi af, tók Maríu í faðm sér og kysti hana,
því vænst af öllum þótti honum um konu sína og þar
næst um bróður sinn. t*essi bróðir hans og Grace sátu