Kennarinn - 01.06.1899, Blaðsíða 9

—129-
bkTrtngar.
I. Varðhald—frelni. Páll og Sílas, tveir erindsrekar fagnaðarboðakapsins, höfðu
samkvæmt vitrun, sem Páll hafði fengið um nótt. ferðast til Masedóníu, farið þar
stað úr stað og voru nú komnir til Fiiippíborgar. í borginni var kvenmaður nokk-
ur. sem spáði og sagði fyrir forlög manna fyrir ólireinan anda, sem í henni var. Hún
bar þeim Páli vitni, þvi “jafnvel djöflarnir trúa og skelfast.” Þeir vildu ei þiggja
liennar vitnisburð, frekar eu Kristur vitnisburð liinna illu anda. í umboði Jesú
Krists ráku postularuir hinn illa anda út af þernunni, en við það reyddust. oigendur
lionnar, sem grætt höfðu fé áspádómum hennar. Þeiræstu þvi almúgann upp gegn
þeim og drógu þá fyrir yflrvöld bæjarins, sem án þess að rannsaka mál þeirra vörpuðu
þeim i myrkvastofu, En postularnir æðruðust ekki að heldur, en lofuðu guð og
sungu sálma, Um miðnætti leysti drottinn sjálfur fjötra þeirra og þeir voru frjálsir
menn.—Til er varðhald miklu sterkara en þetta, myrkvastofa miklu svartari en sú,
er postularnir voru settir i. Úr þoim fjötrum fáum vér ei losast, myrkrið þar er ótta-
legt, samvizkan liræðist þar og kvelst. En Jesús Kristur, hinn lifandi lausnari,
leysir fjötraun, leiðir úr myrkrinu, ef vér áköllum hann. Ó, flýum úr myrkvastof-
unni og fylgjum Jesú út i ljósið!
II. Óvildheimsinsd Krida þjónum.—Á einu vetfangi var liægt að æsa lýðinn gegn
þessum drottins trúíöstu þjónum. Enda áttu postularnir því hvervetna að venjast að
verða fyrir óvild lýðsins. Mál þeirra var als ekki rannsakað, meun trúðu öllu illu
sannanalaust á postulana. Svo er )>að einatt enn. Guðsbörn verða fyrir tortrygni
og hatri heimsbarnanua, þjónar Krists fyrir árás heimsins maktarvalda. Af liverju
kemur það? Af því menn elska myrkrið meira enn ljósið, og þola ekkiað ljós það,
sem samfara er kenningu Krists, lýsi yfir verkin þeirra.
III. Jireyiingin.—Hversu stórkostleg breyting varð á öllu,þegar kom hinnskyndi-
legi jarðskjálfti! Ekki óttast postularnir þó,því jafnvelí fangelsinu“hvíla þeir óhultir
í skugga liins almáttuga,” Nú vita þeir, að þeirra lausnarstund er komin. En hinn
lirokafulli fangavötður hrekkur upp af svefni sínum með angist og örvænting.
Svo fcr fyrir öllum vondum mönuum. Þegar hætta kemur fyrir þá eða eittlivað
undarlogt, gerir samvizkan þá að gungum. Núcr hann ekki lengur vörður postul-
anna, heldur postularnir verðir hans. Hann fellur fram fyrir )>áog biður (>á að leið-
beina sér. Svo fereinatt lieimsbörnunum trúlausu; þegar í nauðiruar rekur leita þeir
óttasiegnir til guðs þjóna, þó þeir áður iiali fyrirlitið þá og kenningu þeirra. Postul-
arnir hughreyBtu hinu hrædda fangavörð, og þetta varð tileftii til þess að hann
komst á veg sáluhjálpnrinnar og ult lians heimafólk. Eun var tími að heyra guðs
orð og þiggja hans náðarmeðul sér til sáluhjálpar.—En hugsum nú til þeirrar stund-
ar þegar iiinn óttaiegi jarðskjálfti skekur fangahús hies synduga heims áefsta degi.
Þá geta |>eir einir verið glaðir og rólegir. sem hér liafa iifað eius og postularnir í
trú, tilbeiöslu og þjónustu drottins. En itve óttalegur hinn síðasti lúðurhljótnur
hlýtur að verðaöllum liiitum ranglátu, Bemlnifnað liafa Kristi, forsmáð haus kenn-
ingu og oftókt lmtis |>jóna.
Guð leiði oss út úr myrkvastofu syndarinnar til frelsisinsí ljósinu! Syndin hoi'ur
hnept heiminn í fangelsi, allir menn eru hennar viðjnm vafðir; hún heldur thanni
bundnum aö eilil'u nema drottinn .lestís leysi fjötrana. og það gerir hann fyrir þá,
som J>ess æskjaog hann þoss i iðja.