Kennarinn - 01.06.1899, Qupperneq 13

133—
SKÝIUNGAR.
I. VerkPáls.—Postulinn Pnll og fólagar lians ferðuðust víða um lönd og prédik-
uðu fagnaðarerindið, einkum meðalheiðingjanna. Pállvar hinn framkvæmdarsam-
asti allra postulanna og stofnaði söfnuði í mörgum löndum. 1 Efesus liafði liann nú
dvalið nær þriggja ára tíma, en skömmu eftir uppþotið, sem í þeirri borg varð,og frá
er skýrt í síðustu lexíu, hc>f hann ferðalag sittá ný, ekkivegnaþess, að hann flýði af
ótta við óvinina í Efeaus, því hann hafði verið þar um kyrt þar til hættan vor af-
staðin, heldur vegna þess, að hann þurfti nú að vitja hinna annara safnaða sinna og
stofna nýja söfnuði. Fyrstferðaðist hann um Masedóníu og leiðbeindi söfnuðunum
þar ' bæði í Filippíborg, Tessaloniku, Berea og víðar. Þaðan fór hann til Qrikk-
lands og dvaldi þar þrjá mánuði í Korintuborg, sem þá var mesta verzlunarborg rík-
isins. Líklegast liefur umsátin, sem nefnd er í lexíunni átt sérstað í Konkrea,höfn
Korintuborgar. Það varð til þess, að Páll hætti við ferð sína til Sýrlands og sneri
aftur söndu leið og hann kom, gegu uln Masedóníu, Félagar hans fóru á undan og
biðu hans í Tróas, sem er sjóborg í Mysía í Litlu-Asíu, nálægt stöðvum hinnar fornu
og frœgu Trójúborgar. Páll og Lúkas biðu um páskaleytið í Filippíborg, eu komu
svo til móts rið félaga siua í Tróas,'og þar gerist frásaga sú, er sögð er í lexiunui.
II. Guð'»þj6nU8tur postulannn.—Á fyrsta degi vlkunnar, þ. é. á súnnudegi, komu
liiuir kristnu saman til guðsþjóuustugerðar. Þetta,sem liér er sagt ásamt I.Kor.lG:2
og Opinb.l:10 sannar oss, að postularnir sjálflr liafi lialdiö “drottin* daginn”, upp-
risudag endurlausnarans, stofnunardag kirkjuunar, sunnudaginn sem guðsþjóuustu
dag. Að sönnu liéldu liinir kristnuðu Qyðingar sabbatsdagin (laugardagiun) einnig
lielgan umtíma, meðan þeir voru að iosa sig uudan liinum gamla lögmáls-sóttmála.
Drottinsdaguriun er haldinn í alt öðrum anda en hinn forni sabbatdsdagúr Gyðinga.
Páll postuli lagði sjálfur grundvöll kenningarinnar um liins kristna manns lausn
undan áþján lögmúlsins, sem í Kristi var fullkomnað og úr gildi nurnið. Við þessar
guðsðjónustur á hinum fyrsta degi vikuunar voru aðalntriði kensla postulanna eða
lærisveina þéirra, þegar þeir voru nærstaddir, og upplestur bréfa þeirra til safuað
anna, þegar þeir voru ekki sjálílr nálægir. Þessi bréf voru látin ganga milli safnað-
anna og lesin. Annað aðalatriði var |>að, að “brjóta brauðin”, þ. e. hafa iim liönd
kveldmáltiðar-Bakrainentiö. Þá var |>að venja að neyta hftilagrar kveldmáltíðar hvern
drottins dag. Enn var það víðast partúr guðsþjónustunnar, að bræðurnir lramlögðu
það fé, er þeirgátu án verið,og afhentu það postulunum eða formönuum safnaðarius
til þess þvíyrði varið til uppbyggingar söfuuðinum og hjálpar nauðstöddum.Snemma
var farið að liafa um hönd söng við guðsþjónÚBturnar; voru (>að framan af aðallega
sálinar gamla testamentisins, sem sungnir voru.
III. llœmig haltln ií drottinn daginn.—Það liefur verið tekiö I ram.að vér kristnir
hölduui ei helgan fvrsta dag vikunnar eðanokkurn dag fyrir nokkurt lagaboð,heldnr
vegna þarfar sálarinnar til að dýrka drottinu á þann liátt. Dagurinn er oss helgur
vegua þess, að það er guðsþjónustudugur vor og þakkarhátíð. Ilver sunnudagur er
eiginlega hailög, kristileg páskaliátiö,sem minnir áalt það,sem vorur lielgustu vonlr
eru grundvallaðar á: tipprisu guðs sonar oss til réttlætiugar og nú fenginn barnarétt
hjáguði fyrir upprisu Jesú ICrists og méðalgöiigu lians. A þessum degi, sem sálu
mannsins er gelitin, lteniii til svölunar og upptiyggingar. sæmir ei að veraldlegar
liugsauir og lioldlegar umliyggjur eigi sér stað, heldur á |>etta að vera and.ins dag-
ur—dagiir þá manns undinn gleðstí frelsi sínu í Jesú Kristi.