Mjölnir - 01.01.1903, Blaðsíða 15
13
Hún hleypur, þó kraptur sjo liarla smár;
þá hrynja um vangana glóðheit tár.
Og ást liennar guðborin afl henni veitir,
svo áfram hún gönguna þreytir.
Hún skundar unz nálgast hún hús eitt hátt,
en ht'ollkuldi hrióst hennar gagntók þrátt,
er leit hún þá skrautbygging skrúðljósum búna
á skuggalóð helmyrkurs rúna.
Hún staðnæmist utar við óæðri dyr,
og optsinnis hafði hún komið þar fyr
og boðið síns manns, er þar ljomagna lá
í lasta og spillingar brennivíns krá.
Hún hafði sro þrásinnis beðið hann blitt,
með bæn hennar liferni saman var knýtt.
En svörin hans voru svo helköld og hörð,
sem haglskúrir dynji á gaddfreðinn svörð.
Svo barði hann frá sjer moð brimsollnri lund
hið blíða og saklausa, harmþrungna sprund,
er titrandi’ af kulda með tárvota brá
í tómleika sorgar gekk húsinu frá.
Hver skilur þaun liarm, er i hjartanu bjó?
I’á lielgu og viðkvæmu saknaðarró,