Mjölnir - 01.01.1903, Blaðsíða 16

14
þá eldheitu bæn, er frá brjóstinuj stoig
til blómlanda fcgri, er lifssólin hneig.
Jeg veit að sú sorg og þau saknaðartár,
er sorgmæddu konunnar döggvuðu brár,
svo mjnda eitt ódauðlegt blómperluband,
er berzt á hins alvalda sólkonungs land.
E. P. Jónsson.
Eigðu ekki drykkjumann!
Hún var ung og lifði glöðu æskulifi. Hún leit
björtum augum á lífið, það var svo broshýrt og
blítt; hún hjelt að aldrei mundi skorta sólskin eða
sælu, en — hún sá ekki fram í tímann.
Hann var einnig ungur og glaður, vonirnar hans
voru og bjartar og fagrar, hann átti marga vini,
en fáa óvini, og hann hjelt að óhætt væri að byggja
svo mikið á vináttunni. 8ízt af öllu gat honum
dottið í hug að vinátta hans og stallbræðranna yrði
ti) þess að höggva skarð, stórt, óbætanlegt skarð i
gleði og gæfu lífs hans.
Hann gat ómögulega sjeð neitt saknæmt í því, þó