Mjölnir - 01.01.1903, Blaðsíða 32

30
hvað eina vott um fátækt. og eymd, og mjer datt
ósjálfrátt í hug: „Þetta hlýtur að vera drykkju-
mannsheimili.“ Og jeg komst brátt að raun um að
svo var.
Jeg spurði, hvort faðir barnsins væri atvinnulaus.
„Já, en það er nærri því skárra þegar hann hefur
enga atvinnu, hann hefur þá ekki eins góð ráð til
að drekka, og við komumst þá hjá höggum nans.“
Jeg gekk að rúmfletinu þar sem barnið lá, það,
var ljelegt rúm, fáeinar óhroinar flíkur skýldu barninu
við mesta kuldanum, og litli auminginn var líkari
líki en lifandi veru.
„IJað væri óskandi að barnið fengi að deyja,“
sagði móðir þess, „en svona hefur það nú legið í
samfleytta átta daga, það er alveg óbærilegt/
Jeg hafði orð á því að hin börnin þrjú væru
einnig vesaldarleg'. „Já, þau eru alliof svöng og
köld á degi lwerjum, iil }>ess að útlit þeirra geti verið
öðru vísi.u Málrómurinn var svo tilflnningarlaus,
nærri því harðneskjulegur. Þau gátu ekki einusinni
f'engið þurt hrauð að borða, til þess að liann faðir
þeirra þyrfti ekki að neita sjer um víu!
Nokkrum dögum seinna kom jeg þangað aptur.
Sjúka barnið var dáið, en annað barn var komiö í
stað þess í rúmfletið, jeg þurfti elcki að horfa lengi