Mjölnir - 01.01.1903, Blaðsíða 33

81
á litla drenginn til þess að sjá, að hann átti ekki
langt eptir.
Að þessu sinni var faðirinn heima, og jeg átti
tai við hann við banabeð barnsins hans, hann hlýddi
á orð min ofurlitla stund. svo reis hann á fætur og
flýtti sjer út.
» »
*
fað liðu nokkrar vikur og jeg kom ekki þangað.
Snemma morguns, þegar jeg einhverju sinni var á
gangi utarlega í bænum, mætti jeg henni. Hún
dró sleða á eptir sjer, og mjer virtist hún enn þá
fölari og aumlegri útlits en áður. Jeg spurði hana,
hvert hún ætlaði svonu lítið klædd. Hún rar á
leiðinni til hkhússins. „ J’riðja barnið mitt er dáið,“
sagði hún og benti á sleðann, og nú tók jeg eptir
þvi, að strigapokinn, sem var breiddur yfir sleðann,
hutdi ofurlitla svarta líkkistu. Mig langaði vissulega
til að geta sagt einhver huggunar orð við hana!
En orð mín voru svo fátækleg; jeg reyndi þó að
iáta í Ijósi meðaumkvun mína yfir því, hve sárt það
hlyti að vera að missa þannig livert barnið á fætur
öðru. „Pau em þá þrémur færri, sem skjálfa af
kutda og kvetjast af hiingri,“ sagði hún.
Veslings móðir! Hún fjekk ekki að svala sjer á
tárum, hún gat ekki grátið; ef til vill hofur tára-
lindin vei ið þornuð upp. — Var þá móðurást hennar út