Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.02.1927, Blaðsíða 3

Konungs-erindið.
1. Sam. 2), 8.
Guð er ekki aðeins guð friðarins: Hann er
kærleikur. Og kærleikurinn er, eins og eld-
ur, eirðarlaus; hann er starfsamur; hann
hungrar, hann er framsækinn. Hann knýr
þann áfram, sem á hann, með brennandi afli
heitrar eptirlöngunar. Hann finnur enga ró
nje fullnægju nema í því að gleyma sjálfum
sjer vegna hins elskaða. Og Jesús, drottinn
vor, er opinberun guðdómskærleikans, og guð-
spjallasagan er einmitt sagan um brennandi
hungur kærleikans. Vjer meigum vissulega
ekki skekkja hin sönnu hlutföll í sögunni
um hið mannlega líf Drottins vors; það eru
í honum stöðug hvíld í trausti og fögnuði;
en það er líka í honum óstöðvandi kraptur,
framknýjandi hreyfiafl í ákveðu ráði og löng-
un. Það kemur fram hjá honum knýjandi
nauðsyn og samstilling allra innri krapta að
settu marki. „Mjer ber að vinna verk þess,
sem sendi mig, meðan dagur er, nóttin kem-
ur, þegar enginn fær unnið“. Þjónusta hans
virðist á stundum að vera knúð fram af
hinni miklu þörf í kringum hann: Hann
kemst ekki yfir verk sitt. Hann verður að
halda áfram til annara þorpa, svo þau yrðu
ekki útundan. Hann hefur varla nokkra tóm-
stund, hefur naumast matfrið og í hinu mik-
ilfenga starfi og áreynslu, dregur hann aldrei
af sjer, hlífir sjer ekki, notar kraptana að
ýtrustu getu. Hann sezt örþreyttur við brunn-
inn eða sofnar í bátnum þrátt fyrir storm-
inn. Allt hans líf frá því hann kom fyrst
fram bar vott um að konungserindinu þyrfti
að hraða sem mest; þar bæri bráða nauðsyn
til. Og svo er mótstaðan varð sterkari og
liin óhjákvæmilegu endalok fóru að nálgast,
og koma í ljós, þá hafði það þau einu áhrif
á hann, að hann einbeitti sjer enn meir,
lagði sig enn sterkar fram til þess að ná
marki sínu.
„Jeg er kominn til þess að senda eld á
jörðu, og hversu vildi jeg að hann væri þeg-
ar kveiktur! Skírn verð jeg að skírast og
hversu angistarfullur er jeg, þangað til henni
er lokið!
„Já, konungserindið ber og bráðan að fyr-
ir oss þann dag í dag. Hið sanna konungs-
erindi verður að reka með meiri hraða, en
orðum verður að komið.
Það er satt; það er mikið til af fölskum
hamagangi. Menn vasast í mörgu og reka á
eptir því sem eru aukaatriði og lítið gagna;
og menn þreyta sig á allskonar hvíldarlausu
amstri í hjegómamálum, og gefa sjer varla
matfrið fyrir margskonar önnum. Mitt i kapp-
hlaupi og æðigangi þessa aldarháttar, verð-
um vjer staðfastlega og látlaust, að hraða
oss að því eina erindi, sem virkilega er knýj-
andi: Erindi Drottins vors til þess að frelsa
sálir. Kirkjan er líkami Krists: Vjer erum
hendur hans og varir, með þessum limum
starfar hann nú; og í rekstri hans konungs-
erindis er ekkert rúm fyrir löðurmennsku
eða leti eða sjerhlífni, eða drátt.
Þessi hvatningargrein er lauslega þýdd